Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Blaðsíða 40

G u ð r ú n H e l g a d ó t t i r
40 TMM 2011 · 2
sagði ekki neitt, og Gústaf sagði heldur ekki neitt, en þegar skemmtunin var
úti, kom tónskáldið og bað mig afsökunar, því að ég átti réttinn. Á heimleiðinni
sagði Einar Ólafur: „Það er alveg eins fyrir þér, Brynhildur! eins og mér, að þú
vilt ekki láta hlut þinn, þegar þú veizt, að þú fer með rétt mál.“
Við Angantýr áttum sálufélag saman og sögðum hvort öðru allt. Stundum
sátum við alveg þegjandi og ánægð af að vera saman, þangað til hann sagði kann
ske allt í einu: „Segðu eitthvað, Brynhildur mín! Það er svo gaman að því, sem þú
segir.“ En ég vildi ekki trufla hann, þegar hann var að hugsa um eitthvað fallegt;
hann var þá svo fjarlægur í augunum og fallegur á svipinn. Oft gengum við upp
í Skólavörðuholtið og sátum þar á stóru steinunum, sem þá voru huldufólksbú­
staðir, en eru orðnir að mannabústöðum. „Við skulum setjast á stein,“ sagði ég,
„því að tvisvar verður sá feginn, sem á steininn sezt.“ „Hví ertu alltaf að segja
þetta, Brynhildur?“ „Af því að mér þykir gaman að málsháttum, og svo er þetta
líka alveg satt.“ Þá sagði Angantýr: „Veiztu það, að sumir halda, að steinarnir hafi
sál og að allt í kring um okkur hafi sál?“ „Æ! Vitleysa!“ sagði ég. „Hann Gústaf
heldur það líka,“ sagði Angantýr, en þetta er of háfleygt fyrir mig. Einu sinni í
góðu veðri vorum við að ganga í kring um Austurvöll. Þá segir Angantýr: „Þekkir
þú hann Þórberg Þórðarson?“ Nei; ég þekkti hann ekkert. Hann fór þá að tala um
skáldskap Þórbergs og lýsa honum fyrir mér. Þá æstist ég upp og fór að rausa, því
að ég er allt af reið, þegar skáldskapur er misnotaður, það er að segja, þegar þeir
eiga í hlut, sem hafa máttinn. Það er sama, hvað þeir skrifa, sem eru aumingjar til
sálarinnar. Ég sagði því næst við Angantý: „Eftir því sem þú lýsir skáldskapnum
hans Þórbergs, væri mátulegt að senda honum kopp í jólagjöf; hann gæti þá
ort um hann á jólunum.“ „Nei, það máttu ekki gera, Brynhildur! því að hann
Þórbergur fær aldrei neina jólagjöf.“ Þá blíðkaðist ég, og Angantýr fór að tala um,
hvað Þórbergur væri fátækur, og ætti hvergi höfði sínu að að halla.
Angantýr þekkti bæði fátækt og heilsuleysi, þó að ungur væri, og hann var
miklu alvarlegri en gerist og gengur um unga menn á hans aldri. Honum þótti
vænt um Jóhann Gunnar, sem var frændi hans, og fór stundum með kvæði eftir
hann. Þegar hann fór með þessi erindi:
„Vindurinn þýtur og veggina ber.
Komdu til hennar Hervarar kveðju frá mér.“
og síðasta erindið:
„Vindurinn þýtur og veggina ber.
Finnið þið ekki kuldann á fótunum á mér?“
þá var mér alveg nóg boðið.
Stundum vorum við, Angantýr og bræðurnir, að kjósa okkur viðlög. Angantýr
kaus sér þetta:
„Blítt lætur veröldin. Fölnar fögur fold.
Langt er, síðan yndið mitt var lagt í mold.“