Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Blaðsíða 138
D ó m a r u m b æ k u r
138 TMM 2011 · 2
óbyggt sé. Bróð ir söguhetjunnar finnst
látinn, að því er virðist eftir vinnuslys;
söguhetjan, Umar ibnYusef, heldur í
fylgd með rannsóknarlögreglumanni í
virkjunina þar sem bróðirinn vann og
tekur þátt í rannsókn málsins. Um leið
og sögunni vindur fram er lesandinn
smám sam an kynntur fyrir söguheim
inum, fram tíð með tækninýjungum og
nýrri menningarblöndu – eða ekki svo
nýrri því sama blanda var uppi á tímum
máranna á SuðurSpáni. Íslamsmenn
ingarþáttur verksins er þaulunninn og
lúmskur, það borgar sig að hafa Kóran
inn við höndina við lesturinn en þýðing
Helga Hálfdanarsonar fæst á bókaútsöl
um, ef ekki víðar. Hverjum kafla Runu-
krossa er skipt í undirkafla sem aðgrein
ast með tilvitnunum í helg múslimsk rit
en vísanaheimurinn er háll og erfitt að
henda reiður á hvað er skáldað og hvað
rangfeðrað, hvað úr helgum ritum og
hvað ekki. Allar þessar tilvitnanir
minna á Spámanninn eftir Kahlil
Gibran en eru ekki þaðan: „Og spámað
urinn sagði bergnuminn: Hve fullkom
lega hið lægra endurspeglar hið æðra! Á
ströndinni rignir einum dropa fyrir
hvert sandkorn“ (bls. 83). Tilvitnanirnar
endurspegla jafnan eitthvað í textanum
sem á undan fer, stundum verkið allt og
þann leik með hátt og lágt sem fram fer
í því. Verkið er könnun á kokteil menn
ingarheima með öllum sínum kostum
og göllum, könnun á mögulegri framtíð,
könnun á trú og vantrú – og glæpasaga
af gerðinni „whodunnit“.
Framan af er innbyggður sögumaður
– plús ex – að mínu mati helst til fyrir
ferðarmikill. Þetta stafar af nauðsyn á
að skýra framandi söguheim og gerir að
verkum að samanburðurinn sem lesandi
gerir óhjákvæmilega á sögutíma og
raunverulegum samtíma verður þving
aður, heimur textans á köflum ótrúverð
ugur, eða öllu heldur ofskýrður. Stund
um er þetta hreinn óþarfi svo líkist van
trausti á lesandanum: „Munnvatnið
streymdi fram meðan hann stakk fing
urgómi í fingrafaralesarann til að greiða
fyrir kræsingarnar. Greiðslumáti
nútímans, þannig var tryggt að eigand
inn einn tæki út af reikningi sínum.
Hvar sem viðskipti fóru fram var slíka
fingrafaranema að finna“ (bls. 69).
Fyrsta setningin nægir hér, afgangurinn
er auðályktanlegur. Og jafnvel þegar það
er ekki ósýnilegur og alvitur sögumaður
sem talar hendir þetta stundum, hér
leiðréttir persóna sjálfa sig: „Ekki
megum við rykfalla yfir skræðunum.
Eða fræðunum réttara sagt. Við vinnum
víst minnst með skræður nú til dags eða
hvað?“ (bls 40). Þegar á líður minnkar
yfirstærð frásögumanns og hann ríður
ekki verkinu á slig, langt í frá.
Lestur skáldsagna gengur ef til vill út
á stöðuga leit að miðju – og ef skáldsag
an er góð skiptir lesandinn um skoðun
oft meðan á lestrinum stendur um það
hver þessi miðja sé. Runukrossar er
þannig bók. Stundum dettur manni í
hug að þjóðlegt menningaríhald sé
kjarni verksins. Á næstu síðu er dársleg
lífskátína tekin við, hámenntað samsull
ólíkra tíma og menntaheima, hins háa
og lága, þessi tegund húmors sem geng
ur út á að gantast með þjóðleg element,
setja íslenskar þjóðsögur og slíkt í fárán
legt samhengi svo hvort grefur undan
hinu – en þó er hið þjóðlega heldur
umvafið væntumþykju en hitt (er þessi
ærslaþráður íslenskra bókmennta ekki
ættaður frá Benedikt Gröndal?). Hið
augljósa er svo auðvitað skörun samtíma
og sögutíma, stundum með svolitlum
gáska: Söguhetjan er þýðandi og dreym
ir um að fá það verkefni að þýða Gyrði,
Hallgrím og Þórunni. Einnig þetta er
með hinum mesta virðingarblæ. Glæpa
sögunni vex ásmegin eftir því sem líður
á lesturinn, samskipti söguhetju og lög