Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Blaðsíða 100

H a u k u r I n g va r s s o n
100 TMM 2011 · 2
saklaus. Eitt af táknunum sem ég vann með bæði í bókinni og mynd­
listinni á þessum tíma var altarið sem getur á okkar tímum ekki staðið
fyrir annað en einhvern fáránleika því að ég fæddist inn í heim sem er
fullkomlega vísindatrúar og rökvís. Við losnum samt ekkert við þörfina
fyrir að trúa og þess vegna erum við vísindatrúar; við lesum Lifandi
vísindi eins og Biblíuna.“
Við sitjum á plaststólum með sinn hvorn kokteilinn og
horfum á höllina skreytta með eldi. Á himninum skín
sólin skæru í miðjunni. Niður líkama þinn lekur efsta lag
húðarinnar og svo lag fyrir lag. Þú ert að bráðna. Á end­
anum er ekkert eftir nema beinhvít undirstaða þín, þá
sting ég fingrum mínum á milli gagnaugabeinanna og
þukla innviði höfuðs þíns. Finn agnarsmáan holdsveik­
an indjána sem ég sleppi lausum.11
Eftir útgáfu Húðlitrar auðnarinnar gerði Kristín nokkurn fjölda gjörn­
inga ásamt myndlistarkonunni Ingibjörgu Magnadóttur, í þeim beittu
þær tækjum leikhússins óspart og sýndu meðal annars gjörningana
„Blindir sýna“ og „Afríkanskur kvenprestur“ á sviði Tjarnarbíós í
desember 2005.12 Gjörningar Kristínar og Ingibjargar vöktu nokkra
athygli og sýndu þær meðal annars á stórtónleikunum Ertu að verða
náttúrulaus? í Laugardalshöll 7. janúar 2006 en tónleikarnir voru
haldnir til að andæfa stefnu íslenskra stjórnvalda í virkjunarmálum.
Árið 2008 kom út fyrsta bók Kristínar sem segja má að innihaldi
hefðbundin ljóð, hún nefnist Annarskonar sæla og skiptist í fimm
ljóðaflokka; „Leiðin“, „Ástin og eilífðin“, „Kynlíf og dauði“ og „Stóri
hvíti maður“. Fyrsti flokkur bókarinnar er sefandi eins og mantra, í
honum er síendurtekið stef sem bókin heitir eftir og er grípandi eins og
popplag sem maður fær á heilann.13
„Ég skrifa mikið af svona hefðbundnari ljóðum en birti þau sjaldnast,
ég er ofboðslega upptekin af heildarmyndum og mér finnst mjög erfið
tilhugsun að gefa út ljóðabók með stökum ljóðum með titli. Ég á samt
fullt af þannig ljóðum sem ég les stundum upp og það finnst mér
reyndar vera heilmikill partur af bók eins og Annarskonar sælu – að fá
að koma og lesa upp úr henni því hljómfallið í ljóðunum er mjög stór
hluti af þeim. En þetta er sú af bókum mínum sem ég hef haft mestar
efasemdir um. Kannski vegna þess að mér finnst ég vera berskjölduð
í þessu formi, ljóðmælandinn einkalegur á meðan ég get hugsað um
Kjötbæinn og Húðlita auðnina eins og skáldsögur um einhverjar aðrar
týpur en þær eru auðvitað alveg jafn persónulegar.“