Tímarit Máls og menningar - 01.11.2011, Side 87

TMM 2011 · 4 87
Garðar Baldvinsson
Maðurinn í kjallaranum
Múkkinn sveif yfir vatnsfletinum, alltaf í sömu hæð þótt flöturinn
tæki óvænt stökk eða dýfur. Hann hreyfði ekki vængina heldur sveif
áhyggjulaus og frjáls í einhverju samræmi við himin og haf. Sveif með­
fram bátnum, alltaf í sömu fjarlægð eins og bundinn vatnsfletinum með
ósýnilegu bandi.
Ragnar fylgdist heillaður með þessum listdansi í loftinu. Honum
fannst múkkinn fagur fugl í þessu sjónarspili. Hann fylgdi fullkomlega
undiröldunni sem var mikil núna því tveimur dögum fyrr, á fimmtudeg­
inum sautjándanum, hafði geisað stormur og þeir farið í land og fylgst
með hátíðahöldunum fjúka á haf út með blómunum sem bæjarstjórinn
reyndi að leggja á einu styttuna í þorpinu. Sem var af prestinum séra
Snorra Ólafssyni sem uppi var á átjándu öld og enginn þekkti lengur
nema þau í sóknarnefndinni.
„Þá er nú ritan fallegri fugl,“ sagði Orri vélstjóri. Eins og aðrir um
borð var hann fölur og fár í þessari fyrstu brælu sumarsins og minnti
Ragnar á veiklulegan svipinn á manninum í kjallaranum þegar Ragnar
rakst á hann á sautjándanum. Hann kom þá gangandi frá útidyrunum
hjá Ragnari. Hann hafði verið að fá lánað kaffi hjá Hörpu. Það var nú
eitt af því sem Ragnari fannst betra við þorpið en stórborgina að þar var
enn hægt að fá lánað það smáræði sem þurfti hjá nágrönnunum.
„Ég held að þetta gangi ekki lengur,“ hafði Harpa sagt.
„Hvað?“ spurði hann.
„Hjá okkur,“ sagði hún hikandi. Hún talaði hægt og var svolítið ráð­
villt en samt ákveðin.
„Hvað með okkur?“
„Nú, hjá okkur.“
Það síaðist eitthvað inn en Ragnar þorði ekki að hugsa það sem hann
hélt að hann ætti að halda. Hann leit undan og horfði út um gluggann