Tímarit Máls og menningar - 01.11.2011, Qupperneq 90

G a r ð a r B a l d v i n s s o n
90 TMM 2011 · 4
„Hætta? Að elska þá? Nei, auðvitað ekki,“ sagði hún hissa. „Ég er bara
að tala um fjölskylduna. Að halda henni saman.“
„Ég held það væri bara gott fyrir þá að vera hjá mér þegar ég á frí,“
sagði hann sjálfum sér að óvörum. Hann ætlaði ekki í neinn slag við
hana. Það kom honum skemmtilega á óvart að segja þetta. Hann leit
aftur út um gluggann. Það hafði lægt um sinn úti og þvottasnúrurnar
löfðu eins og í lausu lofti hver í sinni braut.
„Nei, það er best fyrir börnin að vera hjá mömmu sinni,“ sagði hún.
Honum fannst á vissan hátt að hún hefði lög að mæla. En um leið að
það væru einhver ólög. Að það væri hreinlega strikað yfir sig. Ekki að
það væri vont fyrir þá að vera hjá henni heldur að þeir væru bara hjá
henni en ekkert hjá honum.
„Þú ætlar ekkert að flytja úr þorpinu, er það?“ spurði hún og það var
í fyrsta sinn sem örlaði á óöryggi hjá henni.
Hann var ekki alveg kominn svo langt. Nei, hann var ekki beinlínis
með það á prjónunum. Hann vissi samt ekki hvað hann ætlaðist fyrir.
Hann héldi bara áfram á Gjafari á trolli núna í sumar. Hann hugsaði
ekki lengra enda snerust allar hugsanir hans um drengina.
„Þú verður samt allavega að flytja úr húsinu,“ sagði hún.
Auðvitað ætlaði hann að koma vel fram og auðvitað myndi hann
aldrei gera neitt á þeirra hlut. Drengirnir yrðu að búa við öryggi og það
lá beinast við að hann léti henni og þeim eftir húsið. Hann var bara
ekki búinn að hugsa þetta svona langt. Og Ingólfur var núna fullorðinn
maður, liðlega tvítugur, en hafði samt ekkert samband þótt þau María
hefðu sæst á að hún feðraði hann og Ragnar borgaði tveggja ára meðlag
aftur í tímann og svo í tvö ár í viðbót eins og lög gera ráð fyrir. Hann
var fyllilega sáttur við þá lausn, en honum sveið að svo skyldi ekkert
samband komast á milli þeirra feðganna. Jafnvel Harpa mátti sín einskis
í þeim efnum þótt hún legði vissulega sitt til. Og hann skrifaði sig enn
Maríuson.
„Komdu. Það er kominn matur,“ sagði vélstjórinn og leiddi hann af
stað.
Það hafði róast meðfram bátnum og súlurnar tvær voru horfnar
og flestir múkkarnir. Þeir gengu saman fram í lúkar. Þeir voru vel að
matnum komnir eftir góða vinnu við síðasta hal. Vélstjórinn hafði líka
allar kjaftasögurnar á hreinu, hver hafði laust herbergi til dæmis. Hver
var að leggja snörur fyrir hvern.
„Hvernig gengur með gaurinn í kjallaranum?“ spurði hann.
Eins og það væri ekki allt í lagi. Hann var á Danska Pétri á útilegum.
Og aldrei nein vandræði með hann. Leigan kom alltaf á réttum tíma og