Tímarit Máls og menningar - 01.11.2011, Side 94

G a r ð a r B a l d v i n s s o n
94 TMM 2011 · 4
fannst kaffi alltaf of heitt beint úr könnunni. „Þetta sýnir líka réttleysi
okkar sjómanna. Við erum nógu góðir þegar bjarga þarf aflanum á
land. En þegar kemur að réttlátu endurgjaldi þá erum við einskis virði.
Svo vilja þeir afnema sjómannaafsláttinn ofan á allt. Aldeilis dæmigert
helvítis rugl.“
Geiri hafði látist á leiðinni í land. Líkið var sent til krufningar suður
eins og er gert þegar voveiflegan dauðdaga ber að höndum. Það sagði
allavega sagan í þorpinu. En þeir vissu samt ekkert meira um hann í
næsta túr. Það virtist enginn vita neitt um þennan mann, nema að hann
var einhleypur og einu sögurnar komu frá skipsfélögum hans sem vissu
heldur ekkert.
„Hann skildi eftir sig einhverjar skuldir,“ hafði Orri vélstjóri eftir
einum þeirra. „Eins og allir aðrir,“ bætti hann við frá eigin brjósti. „Það
gerist þegar maður hefur ekki reglubundnar tekjur eins og á sjónum.
Stundum er ekkert í buddunni og stundum er hún úttroðin.“ Eftir
andartakshik bætti hann við: „En Pétur bróðir hans sagði fyrir sjórétt­
inum að hann hefði ekki séð hvort hann stökk eða datt.“ Vélstjórinn dró
augað í pung og leit beint á Ragnar. „Hvernig gengur annars hjá ykkur?“
spurði hann.
„Æ, þetta gengur ekkert,“ svaraði Ragnar. „Ég er búinn að finna mér
herbergi hjá honum Balda á Ægisgötunni og flutti svolítið dót þangað
um helgina.“ Hann horfði í gaupnir sér og fitjaði upp á þumlana. „Æ, þú
veist. Ég trúði henni um allt en nú veit ég ekkert hverju ég á að trúa.“
„Er kannski eitthvað meira?“ spurði vélstjórinn.
„Þegar ég var að ganga út með dótið mitt mætti ég leigjandanum í
kjallaranum. Hann er víst að flytja inn til hennar.“
„Nú bara heilmikil saga.“ Orri drap tittlinga.
Þegar Ragnar hafði gengið fram hjá húsinu þeirra um helgina rölti
Schaeffer­hundurinn í næsta húsi yfir garðinn og þá sá Ragnar að ein
þvottasnúran hafði slitnað og dinglaði í loftinu frá báðum staurunum.
Hann veitti múkkanum ekki athygli í þessum túr þótt hann svifi létt yfir
vatnsfletinum, alltaf í sömu hæð og flöturinn þó að hann tæki óvænt
stökk eða dýfur.