Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Blaðsíða 51
Ö lva ð i b á t u r i n n
TMM 2016 · 1 51
Frelsaður, reykjandi, flaut ég í blárri móðu,
himnanna hvel ég braut sem borganna múr,
en góðskáldum flyt ég sultutau, soðið úr grösum,
og sólstöfum, kryddað með bláleitum himneskum hor,
ég hljóp skreyttur tunglum, rafurmögnuðum mánum,
flaut á bretti sem sæhestar drógu um dröfn
en júlímánuðir börðu með brennandi kyndlum
niður af festingum sæbláa himinhvels höll;
ég skalf eins og strá er ég sá við sjóndeildarhringinn
Behemót rymja og berjast við iðuna þá,
sem spinnur að eilífu ísblátt hreyfingarleysið;
ég saknaði Evrópu sárt með virkisins múr.
Séð hef ég stjarnanna klasa af kóralrifjum
sem opnum faðminum öllum sæförum tók.
Hvort er það í nóttum svo hyldjúpum sem þú hreiðrar
um þig í milljónum gullfugla, framtíðarafl?
En satt er það, ég hef syrgt og grátið of lengi
dögun er raun, tunglin grimm og sárbeitt hver sól.
Nístandi ástin hefur mig hugarró fyllt.
Ó brotna, mitt skip, og drekktu mér, dökkleita haf.
Þráði ég vatn í Evrópu yrði það sámleit
ísköld tjörn í ljúfri smyrlingalykt,
á ströndinni dapurt barn sem borðþunnri kænu
renndi á flot eins og fiðrildi klöktu í maí.
Þið öldur, sem báruð mig, vögguðuð vært í blundi,
ég flýt ekki lengur í kjölfar baðmullarbáts
eða sigli undir stoltum veifum og flugstríðum fánum
né syndi undir árvökrum augum fangaskips.