Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Blaðsíða 63

S k á l d f í f l a h l u t u r
TMM 2016 · 1 63
á þjóðveginn sem lá til Þýskalands, reka út puttann og fá að tengja aftan í
fyrsta bílinn sem sýndi þá mildi að stoppa. Fá að vita hvert leið hans lægi, láta
kylfu ráða kasti og halda á „vit ævintýranna“, og út í óvissuna eftir að hafa
fengið að setja kló í innstungu þeirra ókunnugu svo rafmagn bærist í hjól-
hýsið og hefjast handa við næsta skáldverk á meðan hann væri á þeysireið
niður Evrópu, hengdur aftan í bíl einhverrar óviðkomandi manneskju sem
kannski væri ökuníðingur.
Ég get haldið aftur af bæði brosi og hlátri ef mér finnst eitthvað fyndið, en í
þetta sinn, þegar svo mikið lá við að byrja ekki að hlæja í símann brustu allar
varnir og vegna þess að ég vissi að ég mátti alls ekki hlæja því meira skemmt
varð mér. Ég sá Steinar fyrir mér að djöflast á ritvélinni á meðan einhver
brjálæðingur ók á 200 kílómetra hraða niður Þýskaland.
Það var einungis með ofurmannlegum viljastyrk sem mér tókst að komast
í gegnum samtalið. En vitaskuld heyrði Steinar hvernig var ástatt fyrir mér
og það var upphafið á endalokum vináttu okkar. En hann spurði: Hvað sem
öðru leið, mætti hann kannski hafa viðdvöl á heimili mínu á milli jóla og
nýárs og eitthvað fram yfir áramótin á meðan hann fengi botn í hjólhýsa-
kaupin og annan undirbúning sem því fylgdi að leggja í ferðalagið til Evrópu?
Ég sagði það sjálfsagt.
Hann sagðist þá koma, hefði bókað flugfar, væri væntanlegur á annan í
jólum, seinnipartinn.
Fátt er auðveldara en að verða sér úti um vínföng í Danmörku. Á annan
í jólum gekk ég út í næstu matvöruverslun og keypti flösku af Dubonnet og
eitthvað fleira áfengi til þess að geta tekið vel á móti Steinari. Ég átti von á
honum um kvöldmatarleytið en vélin tafðist vegna veðurs svo það var ekki
fyrr en langt gengið í tíu um kvöldið sem ég heyrði að bíll rann að húsinu,
leigubílstjórinn hafði kveikt ljós til þess að geta tekið á móti greiðslunni,
skáldið var í aftursætinu. Ég fór til dyra, í annarri hendi hélt Steinar á
ritvélinni, hann var mjósleginn á vangann sem fyrr, kinnfiskasoginn undir
rauðu hárinu, eilítið ellilegri en þegar við sáumst síðast. Í hinni hendinni
hélt hann á ferðatösku. Ég hafði sett Megas á fóninn þegar ég heyrði til
leigubílsins og nú fór ég aftur inn í stofu til þess að sækja Dubonnet í glas
handa Steinari. Synir mínir Gunnar og Kjartan og kona mín Elsa fögnuðu
komu skáldsins og hann var glaður að hitta þau. Strákarnir hlupu inn í stofu
því Steinar sagðist vera með gjöf handa þeim í töskunni og þeir yrðu að
setjast inn í sófa og halda fyrir bæði augun svo gjöfin kæmi þeim á óvart.
Ég get enn séð hann fyrir mér þar sem hann stendur inni á parkettgólfinu,
eldur er í arni, Megas bylur af plötuspilaranum, drengirnir bíða spenntir í
sófanum og skáldið gengur inn í stofuna með hendurnar fyrir aftan bak og
hefur nú upp yfir höfuðið sinnhvorn tveggja kílóa plastsekkinn fullan af
marglitum spýtubrjóstsykrum, þenur nasavængina sem forðum og argar: –
Ég er að koma úr hatrinu og kuldanum og viðbjóðnum heima á Íslandi og ég
er ekki kominn til þess að hlusta á argið og sargið og gargið í honum Megasi!