Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Blaðsíða 69

J a x l
TMM 2016 · 1 69
af köldum og súrum reykingarsvita, aðgerðarleysi og stressi. Þetta er fallegur
maður, rétt tæplega fertugur, kurteis eins og þeir eru flestir.
„Má ég svo sækja hana bara um fjögurleytið?“
„Já, eða fyrr ef þú vilt. Hún er samt með pláss alveg til fimm. Þú hefur
þetta bara eins og þú vilt.“
„Ég held ég komi bara um fjögur.“
Svo kveður pabbinn stelpuna sína innilega. Þrýstir henni að sér áður en hann
hverfur aftur út í myrkrið og hún trítlar inn í birtuna á leikskólanum. Meðan
Unnur fylgist með barninu príla upp í stólinn sinn heyrir hún klingjandi
smelli þegar samstarfskona hennar hellir Cheeriosi í skál. Unni finnst eins og
Cheerios-hringjunum hafi verið hellt ofan í buxnavasann sinn því hana kitlar
innan á náranum. Skrítið. En hún reynir að hugsa ekki um það frekar.
***
Tíminn líður hraðar þegar börnin geta farið út, sérstaklega eftir hádegis-
lúrinn. Annars eiga síðdegin það til að dragast á langinn út í það óendan lega,
einkum þegar börnunum tekur að fækka á deildinni og húmar að. Það er best
að geta gleymt sér við eitthvað, þurfa ekki að vera bundin við að telja niður
mínúturnar til klukkan fimm. Það er líka svo gott þegar börnin eru komin í
fötin þegar þau eru sótt, þá geta foreldrarnir farið með þau beint út í bílana
og burt og hún losnar við samræður sem eiga það til að vera vandræðalegar.
Best er að geta brosað og vinkað en sagt sem minnst. Nú eru þau úti og hún
fylgist með þeim koma saman og tvístrast á víxl, eins og hjörð af marglitum
lömbum. Hún er stöðugt að skima yfir án þess beinlínis að festa auga á neinu
en svo þarf ekki nema eina óvænta handahreyfingu, skóflu á lofti, ótímabært
fall og þá beinist athyglin umsvifalaust þangað – augnablikshik – til að sjá
hvort gráturinn bresti á og svo er ýmist kallað eða hlaupið af stað.
Vangi strokinn, þerruð tár, huggunarorð eða léttar ákúrur, svona gengur
þetta.
Nú er farið að grisjast úr hópnum og mest langar Unni til að halda þeim
úti þangað til þau verða sótt en það er tekið að skyggja og kólna; kinnar
barnanna orðnar rauðar í frostinu og horið á efri vörunum fer harðnandi.
Hún kallar á börnin og smalar þeim inn, þau eru ekki nema fjögur eftir á
deildinni hennar og klukkan gengin kortér í fimm. Síðustu fjörutíu og fimm
mínúturnar eiga eftir að líða.
Þá er gott að eiga Petru að. Henni semur best við hana af samstarfsfólkinu.
Þær náðu einhvern veginn strax saman, þótt Petra tali litla íslensku, kannski
var það þess vegna sem þeim samdi svona vel, hún slapp að minnsta kosti við
barnalandsblaðrið sem hún gat látið fara óendanlega í taugarnar á sér. Það
var samt ekki bara það, þær þurftu ekki nema augnagotur, kink eða bros til
að skynja það sem hin var að hugsa. Þær höfðu nefnilega sams konar húmor,
ögn svartan en ekki grimman. Það vildi Unnur að minnsta kosti meina.
Einn daginn þegar þær sátu á síðdegisvaktinni og voru bara tvær eftir með