Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Blaðsíða 78

H a u k u r I n g va r s s o n
78 TMM 2016 · 1
sónn. Unni fer að líða illa, hún sér stöðina sína fram undan, ýtir á bjöllu-
hnappinn og reynir að loka tal mannanna úti. Ryðst aftast í vagninn. Heldur
niðri í sér andanum og starir á gólfið þangað til hún er komin út.
Hún er komin út. Hún getur andað djúpt. Og þá andar hún djúpt. Finnur
svalt loftið fylla lungun. Blæs ímyndaðar sápukúlur. Sér fyrir sér bláleitar
kúlurnar takast á loft og svífa burtu með vindinum.
***
Tannlæknastofan er í Skeifunni en hún veit ekki hvar. Hún gerir sitt besta til
að lesa utan á húsin um leið og hún reynir að forðast bíla sem stefna að henni
úr öllum mögulegum og ómögulegum áttum. Henni finnst allt látbragð
fólksins vera krampakennt og tillitslaust. Hún hrekkur í kút þegar reiður
líkamsræktarmaður hleypur hana næstum niður, hún biðst ósjálfrátt afsök-
unar en hann grettir sig og steytir framan í hana hnefann. Svo hverfur hann
milli kyrrstæðra bíla. Loks kemur hún auga á skilti tannlæknastofunnar,
hún er staðsett á efri hæð tveggja hæða húss, á þeirri neðri er kaffihús,
gluggarnir eru skyggðir en samt greinir hún fólk inni. Hún getur ekki séð
að það tali saman, það bara situr og horfir út í loftið eins og það sé að bíða
eftir einhverju. Hverju? Af hverju er fólkið á kaffihúsinu svona rólegt? Hvað
er það að gera í Skeifunni svona snemma dags að drekka kaffi? Af hverju er
það ekki heima hjá sér?
Unnur finnur loks innganginn baka til. Stiginn upp á efri hæðina er
teppalagður, hann er blár. Hljóðin undan fótum hennar eru dempuð. Hurðin
á tannlæknastofunni er létt. Þar inni er allt slétt. Gráleitur gólfdúkur og
hvítmálaðir veggir. Konan í afgreiðslunni er stíf af kurteisi, hlýleg en fjarlæg.
Hún spyr Unni hvort hún hafi fastað.
„Ég hef ekkert borðað síðan í gær.“
„Flott hjá þér. Viltu skrifa undir hér.“
Unnur ætlar að toga til sín blaðið en konan togar á móti:
„Þú þarft ekkert að lesa þetta. Bara formsatriði ef þarf að svæfa þig. Bara
svo verði ekki vesen, skilurðu.“
Unnur kann ekki við að vera með neitt múður. Hún krotar nafnið sitt og
sest svo niður. Horfir í kringum sig. Á veggjunum hanga myndir af stór-
brotnu landslagi. Hún ímyndar sér að þetta sé í Kanada eða Bandaríkjunum.
Finnst líklegast að myndirnar hafi fylgt römmunum en hefur ekkert fyrir sér
í því. Læknirinn kemur fram í dyrnar á skurðstofunni:
„Unnur,“ stutt bros.
Hún gengur til hans og hann byrjar formálalaust að segja henni frá
aðgerðinni. Hann haldi að ræturnar séu kræktar um kjálkann. Hann ætli að
reyna að jugga tönninni úr en ef það gangi ekki þurfi að svæfa hana, skera
aðeins til að komast betur að rótunum:
„Rót vandans,“ segir hann og brosir. Unnur fær mjög sterkt á tilfinninguna