Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Blaðsíða 65

S k á l d f í f l a h l u t u r
TMM 2016 · 1 65
rytjulegu salati, drengirnir fengu pylsur og franskar eins og þeir gátu í sig
látið. Svo hvarf hann í bæinn, kom aftur um miðjar nætur af kránum. Þegar
kom að gamlárskvöldi hafði Steinar drukkið út það sem nam ¾ af hjólhýsi.
Þegar steikin hafði verið snædd og flugeldum skotið upp og nýju ári fagnað
fórum við Steinar saman að húsvitja hjá dönskum kunningjum mínum í
hverfinu.
Ég man lítið frá þessari nýársnótt nema að það snjóaði mikið og að í
einhverju húsinu sit ég í hálfmánalöguðum sófa með gráu áklæði og er að
halda langa tölu á ensku fyrir framan fólk sem situr og hlustar. Ræðan er
um Steinar. Einhver hafði viljað fá að vita frekari deili á þessu skáldi sem var
gestur minn.
Og samantektin hlýtur að hafa verið eitthvað á þessa leið. Þetta var fær
rithöfundur en hann átti ekki almannahylli að fagna. Hann hafði verið
lagður í einelti á Akranesi sem er lítill bær á Íslandi þar sem hann ólst upp
og var kallaður Steinar köttur. Hann hafði fundið upp ný orð, þau voru að
sönnu frumleg en um þau gilti það sama og um skáldskap hans. Þau fundu
ekki náð fyrir eyrum almennings. Ég átti hér við „þars“, í staðinn fyrir: þar
sem. Og „ans“, í staðinn fyrir: eins og. Skáldið, sagði ég, væri hálfgerður
útigangsmaður, bækur hans seldust í afar litlum upplögum, jafnvel hjá
slíkri bókmenntaþjóð sem Íslendingar væru. Hann væri olnbogabarn skáld-
skaparins en þó snillingur á sína vísu. Eitt sinn hefði hann gengið um með
járnbenta stresstösku. Þetta þótti sæta miklum tíðindum. En meiri tíðindum
sætti það þegar hann tók upp silung úr töskunni og bað um pott svo hann
gæti soðið silunginn. Þarna væri maður sem hefði helgað líf sitt skáld-
skapnum en orðið utangarðs og ætti í raun og veru hvergi höfði sínu að halla.
Væri til brjóstumkennanlegt skáld á Íslandi þá væri það þessi vinur minn. Ég
finn á mér á meðan ég er að tala fjálglega að þó að flestir hlýði með eftirtekt á
þessa ræðu að þá situr við hliðina á mér maður og hlustar líka og hefur orðið
raun af ræðu minni. Ég lít mér til hægri handar og þar situr Steinar.
– Hvað ert þú að gera hér? spyr ég.
– Hlusta á það sem þú varst að segja, svarar hann.
Undir morgun erum við á leið heim af síðasta viðkomustað næturinnar,
snjókomuna hefur hert svo mjög að það er líkt og við förum um göng af
kafaldi sem hvolfast yfir okkur. Og allt í einu veður Steinar með lúkuna upp
í sig, rífur út úr sér góminn og grýtir honum inn í hríðina sem er svo þykk
að hvergi grillir í hús né tré í garði.
Daginn eftir förum við annan rúnt um hverfið og við hverjar dyr spurði
Steinar með innfallna vanga: – Have you seen my teeth?
En gómurinn fyrirfannst hvergi. Mér hafði ekki tekist að telja Steinar af
því að fara þennan hring um hverfið þótt ég vissi að það væri með öllu von-
laust að leitin hefði eitthvað upp á sig. Ég sá góminn hverfa í hríðina.
Og nú var féð sem ætlað hafði verið til þess að kaupa húsbíl nánast upp-
urið og viljinn til slíkra kaupa þrotinn líka.