Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Blaðsíða 81

J a x l
TMM 2016 · 1 81
ekki. Hún lá í hnipri á herbergisgólfinu í London svo vikum skipti. Stytti sér
stundir með því að þræða sig eftir æðunum á höndunum með fingrunum.
Þær kvísluðust og hrísluðust, það var alveg sama hvaða leið hún valdi, á
endanum hurfu þær henni sjónum, leiddu ekkert, sögðu henni ekkert, en
færðu henni ró.
Ró. Ró. Ró. Ró. Ró. Ró.
***
Hún umlar eitthvað en getur ekki hreyft sig. Klemmir saman augun og
finnur kalt slef leka niður af hökunni á sér og inn á brjóstið. Munnurinn á
henni er fullur af einhverjum hnoðrum og köldum málmi. Hann rekst öðru
hvoru utan í framtennurnar á henni, hún finnur varla fyrir snertingunni
en greinir hljóðið. Það rjátlar einhvern veginn í tönnunum eða klingir. Svo
heyrir hún brest. Viðbjóðslegan smell og brak og veit að þetta voru rætur
tannarinnar sem misstu loksins takið. Það er búið að þvinga hana út úr skjóli
sínu djúpt innan í þessum blauta helli sem kjafturinn á henni er. Vesalings
tönnin mín, hugsar hún. Og finnur tárin renna niður kinnarnar. Læknirinn
reynir að ná sambandi við hana með léttri snertingu, pikkar í öxlina á henni
og þá opnar hún augun. Og þarna er hún. Tönn innan úr henni sjálfri. Það
hangir hold af hennar holdi á rótarendunum. Þetta er hennar blóð og líkami
sem er sundurslitinn.
„Sjáðu, þetta eru engar smá rætur.“
Hún kinkar kolli. Langar bara til að halda sér saman. Þarf að taka á öllu
sínu til að brjótast ekki um meðan hann saumar hana saman. Horfir upp
í ljósið og sér skugga ganga til móts við sig. Það er tóm ímyndun en sama.
Man. Saman. Sa. Man. Saman. Man. Sa.
Og nú vill hún gleyma. Muna að gleyma. Muna.
***
Á mánudagsmorguninn stendur hún aftur í fatahenginu. Stór í augum
barnanna og í samanburði við litlu fötin þeirra og stólana. Hún tekur á móti
þeim. Reynir að veita þeim það öryggi sem hún þráir svo sjálf. Í samverunni
sitja þau saman í hring. Ein stúlkan skríður upp í fangið á henni og strýkur
henni um vangann. Spyr hvað hafi gerst, hvers vegna kinnin hennar sé svona
stór. Og þá fer hún ofan í vasann. Dregur upp tönnina. Sýnir þeim krækta
rótarendana sem vildu ekki sleppa. Segir þeim frá því að nú sé tönnin ekki
lengur hluti af henni sjálfri en samt ætli hún að passa hana.