Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Blaðsíða 66

Ó l a f u r G u n n a r s s o n
66 TMM 2016 · 1
Skáldið kvaddi mig í byrjun árs 1984 með undarlegum hætti, nánast hopp-
andi. Það var eitthvert kvöldið sem drungi og þögn hafði fallið yfir heimilið
því í Hávamálum stendur: Ljúfur verður leiður ef lengi situr annars fletum á.
Steinar var kominn upp úr kjallaranum með stresstöskuna sína, ef til vill
var það sú sama sem geymt hafði silunginn forðum.
Ég andvarpaði, ekki hans vegna, ég man ekki hvers vegna. En allt í einu
titrar Steinar og hann fer að hoppa á einum fæti fram og til baka úr ysta
horni stofunnar, frá gluggunum sem vissu að garðinum og alla leið til mín
sem sat í eldhúskróknum og síðan um hæl og hann bar fyrir sig krepptan
hnefa og stóð langatöng upp úr sem hann lét undir miðsnes mér þegar hann
var staddur við eldhúsborðið. Og Steinar hljóðaði: Oh, my God, þessi maður!
Hvernig hann stynur! Oh, my God, þessi maður! Hann er svo harður! Svo
harður! Oh my God!
Allt í einu lét hann af þessum stökkum og gekk að útidyrunum eðlilegum
skrefum út í janúarkvöldið eins og ekkert væri sjálfsagðara að hann héldi
áfram vegferð sinni. Mér barst bréf nokkrum dögum síðar. Hann sagðist
hafa fengið deliríum tremens á gistiheimili. Hefði síðan drifið sig til Íslands.
Væri kominn aftur í Víðines.
Ég svaraði ekki bréfinu og það leið á annað ár þar til fundum okkar bar
aftur saman.
Ég sé hann fyrir mér þegar hann gengur eftir skaflinum sem lá frá húsinu
og yfir götuna. Hann hallar höfði og heldur á stresstöskunni. Það stirnir á
skaflinn. Hann hverfur fyrir hornið á húsinu handan götunnar og lítur ekki
um öxl.
Gæfuleysið féll að síðum.