Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Side 6

G e r ð u r K r i s t n ý
6 TMM 2017 · 1
Hannes Sigfússon hefur alltaf verið uppáhaldsatómskáldið mitt. Ljóðin
hans geta verið býsna dul og torræð en það er líka það sem dregur mann að
þeim. Hann gefur ekki tommu eftir, heldur talar til lesandans lengst aftur
úr djúpi skáldskaparins. Skáldið hefur komist að einhverju svo merkilegu
að það væri ekki viðeigandi að segja frá því á hversdagslegan hátt. Skáldið
bindur sauðaleggi á skó sína eins og Íslendingar gerðu til forna og lætur sig
renna áreynslulaust eftir ísilögðu ljóðafljótinu. Lesandinn eltir upp á von
og óvon að eiga nokkurn tímann eftir að ná því og þrátt fyrir að vera búinn
ólympískum keppnisskautum má hann hafa sig allan við til að halda í við
manninn. Samt borgar sig ekki að fara of geyst því undir íshellunni leynast
kynstur sem við fyrstu sýn rétt grillir í.
Ég var 23 ára gömul þegar ég hélt á eftir Hannesi út á ísinn. Þetta var
haustið 1993 og ég var komin til Kaupmannahafnar til nokkurra mánaða
dvalar. Meðferðis hafði ég lopapeysuna mína, Ljóðasafn Hannesar og það
sem var hvað dýrmætast, loforð útgefanda um að hann myndi gefa út fyrstu
ljóðabókina mína. Á dönsku kollegíi sat ég uppi við dogg í mjóum bedda,
las Ljóðasafnið og reyndi að átta mig á því hvernig Hannes færi eiginlega að
þessu. Ég komst fljótt að því að best er að vera ekkert að velta því fyrir sér,
heldur njóta bara ljóðanna. Þá fyrst taka þau til við að strjúka manni blítt
um vangann eða löðrunga veggja á milli – sem er ekki síður eftirsóknarvert.
Ljóð eiga að hafa slagkraft.
…
Nakinn klefi. Krómað stál
Ókleifar bríkur
reistar við hverri tilraun til undankomu
Þú hvílir í óbifanlegri kyrrð
Þó hverfur þú mér
dýpra og dýpra inn í kvöl þína
æ dýpra inn í þoku svíandi lyfja
svifandi yfir ókunnu landslagi
þaðan sem stunur þínar berast
Ég heyri ekki framar hvað þú segir!
…
Þegar ég kom aftur til Íslands langaði mig fátt jafnmikið og að hitta þetta
skáld, Hannes Sigfússon, sem dvalið hafði með mér í Kaupmannahöfn
án þess að hafa sjálfur haft um það neina einustu hugmynd. Hannes var
alltaf hálfdularfullur í mínum huga. Aðallega vegna þess að ég hafði aldrei
nokkurn tímann séð hann með eigin augum. Hin atómskáldin hafði ég öll
rekist á. Jón Óskar sást alltaf við og við á gangi úti á götu. (Þá var alltaf rok
og hann með úfið hárið). Einar Bragi kom fram í útvarpsþætti með mér