Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Síða 24

K r i s t í n Ó m a r s d ó t t i r
24 TMM 2017 · 1
staðinn. Þegar maður verður að gera eitthvað sem maður trúir ekki á og vill
ekki vera að gera. Og þegar heimurinn stefnir í einhverja átt sem manni líst
illa á.
Af hvers konar hljóðum hrífstu?
Þögnin er alltaf góð. En svo er það líka surg í kaffivél sem er alltaf hug-
hreystandi, brak í haustlaufum, snörl í stífluðu nefi, skrjáf í glænýrri bók,
þytur í akri, þrusk í gömlu húsi. Ég hrífst af hljóðum sem hafa heyrst í ver-
öldinni árþúsundum saman. Og af tónlist sem flutt er á alvöruhljóðfæri og
heyrist svo kannski aldrei aftur!
Hljóð sem gera mann dapran eru vélrænni, grimmdarlegri. Til dæmis
finnst mér hljóðið í vinsælli popptónlist oft grimmdarlegt, miskunnarlaust.
Ef þú berð til dæmis upptöku frá 1967 saman við upptöku frá 2016, þá
hljómar sú yngri margfalt háværar og er ákveðnari í að ryðjast inn í líf þitt.
Er maður kannski stöðugt undir lúmskum og ljósum árásum?
Já, mér finnst meira og meira einsog við megum ekki vera í friði. Við fáum
samviskubit ef við kúplum okkur út – lesi maður ekki fréttir í viku þá missi
maður af einhverju miklu en það er ekki þannig: maður situr í Síberíuhrað-
lestinni í viku, les Tolstoy og missir ekki af neinu.
Hvað meturðu mest í fari manneskju?
Rembingsleysi. Eftir því sem ég verð eldri tek ég eftir því að manneskjur
skiptast í tvennt: ósviknar manneskjur og falskar og yfirborðskenndar. Ég
held að það sé hægt að grafa sig inn að kjarna allra og allir séu áhugaverðir
inn við beinið. Ég heillast af einlægni, hrifnæmi og fólki sem er bara það
sjálft og er viðstatt. Af fólki sem hefur eitthvað að segja.
Hvað meturðu minnst í fari manneskju?
Græðgi, metnaðargirni, tilgerð og óöryggið sem hlýst af áhyggjum af því
hvernig maður birtist öðrum.
Svona þrælsaugu.
Já. Ef ég færi til dæmis að spá í það hvernig ég birtist í þessu viðtali, þá
storknar hugsunin. Ég fer að reyna að geðjast fólki, í örvæntingarfullri von
um að þér og öðrum líki vel við mig.
Hverjir eru kostir þínir?
Ég skipti sjaldan skapi en þegar það gerist nötrar jörðin undir mér án þess
ég fari út í smáatriði. Ég get oftast einbeitt mér vel að því sem ég er að gera.
Að sama skapi er ég haldinn hálfgerðum athyglisbresti. Ég get til dæmis ekki
horft á sjónvarp án þess að teikna, spila á gítar, tala í símann og klippa á mér
táneglurnar samtímis. Ég held að ég sé nokkuð hlýr þegar þú kynnist mér.