Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Side 42

42 TMM 2017 · 1
Björn Halldórsson
Barnalæti
Þetta var sumarið þegar ég varð tíu ára, og við vorum nýflutt í Hafnarfjörð.
Löngu áður en þau skildu og allt sem á undan því fór. Nýja húsið var hvítt
tveggja hæða raðhús, spánnýtt og úr steypu svo að það brakaði ekki í því
eins og gamla húsinu okkar. Skólinn var ekki byrjaður og ég hafði ekkert að
gera og þekkti engan í hverfinu. Þau voru strax farin að rífast meira. Höfðu
verið svo viss um að allt myndi batna í borginni. Bæði komin með vinnu og
mamma alltaf að tala um gamlar vinkonur sem höfðu flust í bæinn á undan
henni. Svo frestaðist eitthvað fyrsti dagurinn hennar í nýju vinnunni svo að
hún var föst heima með mér, innan um allt dótið sem átti eftir að koma fyrir.
Þau höfðu misreiknað stærðina á húsinu. Öll herbergin voru full af kössum
og húsgögnum. Búslóðin miklu stærri en hægt var að koma fyrir í litlu rað-
húsi. Þetta var eins og að búa í geymslu. Það höfðu líka verið fleiri veggir í
gamla húsinu okkar og myndir og málverk hölluðu að veggjunum þar sem
ætlunin var að hengja þau upp. Þau rifust mikið um hvaða mynd ætti að
hanga hvar. Í gamla húsinu fóru þau alltaf inn á skrifstofuna hans pabba til
að rífast en það var ekkert aukaherbergi hér svo að í staðinn fór ég inn í mitt
herbergi eða út í garð.
Garðurinn var lítill og ferkantaður með hárri girðingu sitt hvoru megin
til að skýla manni fyrir nágrönnunum, en við garðshornið hafði girðingin
lotið í lægra haldi fyrir náttúrunni sem virtist vera á góðri leið með að taka
yfir allan garðinn og kannski húsið sjálft ef ekkert yrði að gert. Þetta var þétt
trjáþykkni, illgresi, fíflar, runnar, þyrnar og brenninetlur. Fyrst eftir að við
fluttum talaði pabbi mikið um að taka garðinn í gegn, hreinsa burt runnana,
snyrta trén og setja upp nýja girðingu, en hann dreif aldrei í því á meðan við
bjuggum þar. Í staðinn lét hann sér nægja að slá þráðbeina línu fyrir framan
óreiðuna við garðshornið.
Sumarið sem við fluttum var mjög hlýtt. Grasið í garðinum var gul sina
sem lá á jörðinni eins og henni hefði verið dreift með sópi til að fela þurra
moldina. Ég var úti að bíða eftir að enn eitt rifrildið rynni sitt skeið og
dundaði mér við að teikna munstur í þurran jarðveginn með skósólunum,
og reyndi að herma eftir flóknu merkjunum sem ég hafði lesið um í Ótrúlegt
en satt og birtast stundum á kornökrum í Bandaríkjunum eftir strandaðar
geimverur að reyna að senda SOS skilaboð til vina sinna úti í geimi. Litli