Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Síða 64

F l a n n e r y O ’ C o n n o r
64 TMM 2017 · 1
með að fá að vera viðstaddur þennan viðburð og á leiðinni í sætið sitt endur-
tók hann í sífellu, eins hátt og hann gat: „Ég er svo glaður yfir því að vera
hér á frumsýningunni, með öllum þessum sætu stelpum!“ En það var annað
frægðarmenni á leið upp á sviðið hinum megin og enginn veitti honum
lengur athygli. Hann svaf undir sýningunni, tautandi kröftuglega upp úr
svefninum öðru hvoru.
Upp frá þessu hafði líf hans ekki verið sérlega áhugavert. Fætur hans voru
steindauðir, hnén eins og ryðgaðar lamir, nýrun virkuðu að eigin geðþótta
en hjartað hélt áfram að slá af þrjóskunni einni saman. Fortíðin og fram-
tíðin var það sama í hans huga, annað var gleymt og hitt gat hann ekki
munað; hann leiddi ekki hugann að dauðanum fremur en köttur. Á hverju
ári, á minningardegi Sambandsríkjanna, var hann klæddur upp og lánaður
á Borgarminjasafn fylkisins þar sem hann var hafður til sýnis frá eitt til
fjögur í rykföllnu herbergi sem var fullt af gömlum ljósmyndum, gömlum
einkennisbúningum, gömlum fallbyssum og sögulegum skjölum. Allt var
þetta varðveitt í læstum glerskápum svo börnin gætu ekki snert neitt. Hann
var í hershöfðingjabúningnum frá frumsýningunni og sat brúnaþungur
á litlum bletti sem var afmarkaður með köðlum. Ekkert við hann gaf til
kynna að hann væri á lífi nema stöku hreyfing í gráleitum augunum en einu
sinni, þegar frakkur krakki snerti sverðið hans, skaut hann handleggnum
örsnöggt fram og sló á fingur hans. Á vorin, þegar gömlu setrin voru opnuð
fyrir pílagríma, var honum boðið að klæðast einkennisbúningnum og sitja á
einhverjum áberandi stað til að ljá umhverfinu viðeigandi andrúmsloft. Yfir-
leitt sýndi hann gestunum fyrirlitningarsvip við slík tækifæri, en einstöku
sinnum sagði hann þeim frá frumsýningunni og fallegu stúlkunum.
Ef hann dæi áður en Sally Poker útskrifaðist ímyndaði hún sér að hún
myndi sjálf deyja. Við upphaf sumarannarinnar, jafnvel áður en hún gat
vitað hvort hún stæðist prófin, sagði hún deildarforsetanum að afi hennar,
Tennessee Flintrock Sash, hershöfðingi úr Þrælastríðinu, myndi verða við-
staddur útskrift hennar og að hann væri hundrað og fjögurra ára gamall en
hugur hans væri enn skýr eins og bjölluhljómur. Merkismenn voru alltaf
velkomnir og fengu að sitja uppi á sviði og voru kynntir fyrir viðstöddum.
Hún fékk því framgengt að ungur frændi hennar, John Wesley Poker Sash,
sem var í skátunum, myndi koma og rúlla hjólastól hershöfðingjans inn á
pallinn. Hún hugsaði um hversu ánægjulegt það yrði að sjá gamla manninn
í gráa einkennisbúningnum, sem bar hugrekki hans vitni, og unga drenginn
í snyrtilegum skátabúningnum – hið gamla og hið unga fannst henni hæfa
tilefninu – og þeir myndu standa á bak við hana á sviðinu þegar hún tæki
við gráðunni.
Allt fór fram næstum því nákvæmlega eins og hún hafði undirbúið það.
Meðan hún var í burtu í skólanum yfir sumarið bjó hershöfðinginn hjá
öðrum ættingjum og þeir komu með hann og skátadrenginn, John Wesley,
á útskriftina. Fréttamaður kom á hótelið þar sem þau gistu og tók mynd af