Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Side 88

H j a l t i H u g a s o n
88 TMM 2017 · 1
Birtan í kirkjunni
er köld og hrein
eins og guð24
Guð hefur allt annað og glaðlegra yfirbragð í „Hringleikum“ (Klukkan í
turninum, 1992). Þar er hann trúðurinn með nefið, í skrautlega búningnum
og í allt of stórum skóm. „Voða vitlaus karl“ sýnist hann vera sem kemur inn
milli atriða til að skemmta krökkum. Það sem öllu skiptir er samt að þrátt
fyrir að hann megi aldrei stíga á strik og verði að huga að ýmsu í skarkala
sirkustjaldsins „[…] missir hann engan af boltunum sínum“.25 Trúðum fylgir
alltaf mikið gaman og sprell en jafnframt djúpur harmur. Trúðurinn í ljóð-
inu spannar því allan skala tilfinninganna, hefur fullkomið vald á hlutverki
sínu og alla boltana í öruggum höndum. Trúðurinn miðlar hlýrri og glað-
værri guðsmynd sem er andstæða hins karllæga, hreina og kalda Guðs sem
vikið var að hér framar.
Hlý guðsmynd Vilborgar blasir víðar við og kemur fram í öðrum og hefð-
bundnari myndum. Í Síðdegi birtist ljóðið „Guð“.
Alstaðar finn ég þig
yndisleg návist þín
umvefur mig
sem ljúfur sunnanvindur
Jörðin gengur sinn veg
gegnum myrkur – geimryk
og glóandi sindur
Hún snýr sér dansandi í hring
En dýrð þín er
Drottinn
uppi yfir mér
og allt um kring.26
Óþarfi er að útlista guðsmynd ljóðsins frekar. Einhver kynni að sjá í því
algyðistrú þar sem Guð býr í sköpunarverkinu eða fyrirbærum náttúrunnar
eins og sunnanvindinum. Hér skal látið nægja að benda á að ljóðið miðlar
skynjun á alherjarnálægð Guðs og umvefjandi væntumþykju hans.
Ljóðið „Vor“ (Fiskar hafa enga rödd) vitnar einnig um þá návist Guðs sem
Vilborg skynjar í vorblænum. Það er einnig að því leyti skylti „Rofum“ að
svefnrofin hafa í för með sér opinberun:
Það kom meðan hún svaf
Um morguninn
þegar hún vaknaði
var það þar