Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Side 90

H j a l t i H u g a s o n
90 TMM 2017 · 1
turninum (1992) en mörg ljóðanna í þeirri bók mótast af daglegum veruleika
Vilborgar sem kennara í Austurbæjarskóla.
Kennarinn spyr börnin hvað Guð hafi gert á sjöunda degi þegar hann
hafði búið til alla skapaða hluti. Það verður þeim opinberun þegar hún upp-
lýsir þau um að hann hafi auðvitað verið orðinn þreyttur og farið að sofa:
[…]
Börnin brosa
þau skilja að Guð hlaut að vera þreyttur
Öll nema Siggi litli
skuggi færist yfir andlitið
hann réttir hikandi upp höndina
og spyr óttasleginn:
Hvenær vaknar Guð?34
Það er ískyggileg hugsun að Guð sofi.35 Svefninn er í ætt við dauðann á þann
hátt að í honum býr meðvitundar-, aðgerða- og afskiptaleysi. Er hinn sofandi
Guð ekki líkur hinum dauða eða horfna Guði sem spurt var um í „Kvöld“
hér framar?
Ágengari er þó e.t.v. spurningin: Hvað afhefst maðurinn meðan Guð sefur?
Þá skemmir hann það sem Guð bjó til og var harla gott eins og fram kemur í
ljóðinu „Heimótti“ (Síðdegi). Ljóðmælandi vitnar þar um ótta sinn í bernsku
við að stíga niður úr þunnri jarðskorpunni og lenda í klóm „ljóta karlsins“
sem kyndir skelfilegan eld í iðrum jarðar. Þarna er brugðið upp goðsagna-
kenndri mynd sem skefldi okkur mörg í bernsku.36 Sem fullorðinn er ljóð-
mælandinn ekki laus við óttann. Nú hefur hann þó tekið á sig aðra raun-
sæilegri og félagslegri mynd:
Enn er ég hrædd
óttast að þessi gorkúla
sem við búum á
og höfum skemmt
mengað
og af skefjalausri græðgi
mokað upp
og tæmt að innan
svo að tóm námugöngin
uppþornaðar olíulindirnar
og heitavatnsæðarnar
falli saman
og ég hrapi
ofan í
fúlan kerlingareldinn.37
„Heimótti“ er tæpast trúarlegt ljóð en auðvelt er að skynja það sem hluta af
þeim gagnrýna, félagslega kristindómi sem gætir í verkum Vilborgar.38