Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Síða 118

H u g v e k j a
118 TMM 2017 · 1
handa: David Silberberg átti að taka rat-
sjár og siglingatæki Keflavíkurflugvallar
úr sambandi með skemmdarverkum, en
kommúnistar um borð í togaranum
Baldri áttu þá að taka við flugstjórninni
með sínum tækjum og afvegaleiða flug-
vélarnar þannig að þær steyptust oní
miðja Reykjavík hlaðnar bensíni og jafn-
vel sprengjum. Ekki þyrfti að tíunda
ástandið í miðbænum eftir slíkt boms-
araboms, og öruggt að öll þjóðin myndi
rísa upp sem einn maður og heimta að
bandaríska herliðið snautaði á braut sem
skjótast. Þannig ætluðu íslenskir komm-
únistar, undir öruggri handleiðslu Rússa,
að ná markmiði sínu.
Um þennan mikla reyfara skrifaði ég
nú grein, þar sem ég sagði undan og ofan
af sögunni, en greinin var þó fyrst og
fremst miðuð við lokaorðin sem voru á
þessa leið: „Þætti okkur þessi saga jafn
fáránlega hlægileg ef hún væri t.d. látin
gerast í Tælandi?“ Ég gekk semsé út frá
því að engum gæti dulist að reyfarinn
væri rugl frá upphafi til enda, og vildi
koma til skila þeirri fornu speki að menn
skyldu vara sig á þeim tíðindum sem eru
langt að komin, ekki síst ef þau hefðu
einhvern ísmeygilegan áróður að geyma.
Þessi grein birtist í sunnudagsblaði
Þjóðviljans 1. ágúst undir titlinum
„Franskur spíón fiskar á Íslandi“. Þennan
sama dag vildi svo til að ég hitti Guðjón
Skarphéðinsson (síðar séra Guðjón
Skarphéðinsson), sem ég þekkti þá ekki, í
bílferð með sameiginlegri vinkonu okkar.
Strax eftir að við höfðum heilsast fór
hann að tala um greinina, sem honum
fannst harla merkileg:
„Höfundurinn veit mikið um Ísland,“
sagði hann.
Ég taldi það af og frá.
„Hann þekkir að minnsta kosti deilur
kommúnista og maóista á Íslandi.“
Skömmu síðar barst talið að Geir-
finnsmálinu, Guðjón taldi að sakborn-
ingar væru allir saklausir og hélt því
fram af talsverðri ákefð, en ég benti á það
sem ég hafði lesið í blöðum að sumir
þeirra hefðu játað á sig sakir.
„Það er hægt að fá menn til játa hvað
sem er“, sagði Guðjón og rataðist honum
þá sannara á munn en hann gat órað
fyrir á þessu stigi málsins.
Svo leið þetta sumar og haustið líka.
Ég hélt aftur til Parísar í október, og þar
frétti ég mér til mikillar undrunar að
Guðjón hefði verið handtekinn vegna
Geirfinnsmálsins 12. nóvember. En ég
leiddi ekki mikið hugann að því.
En svo gerðist það 11. janúar 1977 að
sendiráðsritari íslenska sendiráðsins í
París hringdi í mig og hafði nokkrar
fréttir að færa. Einhver rannsóknardóm-
ari í Geirfinnsmálinu var á höttunum
eftir mér og vildi fá mig til tals, væntan-
lega með milligöngu opinberra fulltrúa
Íslands í landinu. Það hefði nefnilega
komið fram í yfirheyrslum yfir Guðjóni
að til væri franskur lykilróman um Geir-
finnsmálið, þar sem meðal annars væri
sagt frá dularfullum líkfundum, og væri
ég maðurinn sem vissi allt um það. Þetta
hljómaði draugalega í svipinn, ég hafði
takmarkaða löngun til að sóa tímanum í
símayfirheyrslu hjá einhverjum trúgjörn-
um en þó jafnframt tortryggnum rann-
sóknardómara, en sendiráðsritarinn
bætti við um leið: „Láttu mig bara vita
hvað þú hefur um málið að segja, ég kem
því áleiðis og svo skal ég sjá til þess að þú
verðir ekki ónáðaður frekar“. Ég sagði
honum að ég hefði engu við greinina að
bæta, og hefur hann vafalaust staðið við
orð sín, ég heyrði ekkert frá neinum
rannsóknardómara eftir það. Ég mundi
eftir þessu atviki sem fáránlegri skringi-
sögu, og sagði hana stöku sinnum í sam-
kvæmum, en viðbrögðin voru ekki alltaf
þau sem ég bjóst við:
„Varstu ekki hræddur?“ sagði skyn-
söm kona.