Loðdýrarækt - 01.09.1931, Blaðsíða 15
13
lifa heil liéruð eingöngu á lireindýrarækt. Rétta
aðferðin er að hafa þau tamin, en ekki villt.
Skilyrði fyrir ræktun loðdýra, sem gefa af sér
góð skinn, eru bezt norðarlega í tempraða belt-
inu, einmitt á sömu hreiddarstigum og ísland
liggur, enda er nú komin reynsla fyrir silfurref,
sbr. næstu grein árbókarinnar, að hann þrifst liér
prýðilega. Mestu loðdýralönd heimsins, Norður-
Kanada og Norður-Noregur, eru á sömu breidd-
arstigum og ísland.
Það liefir komið í ljós við reynsluna, að loð-
dýr, sem i rauninni eiga sin upprunalegu beim-
kynni sunnarlega i tempraða beltinu eða jafn-
vel i hitabeltinu, má flytja norður undir eða
jafnvel norður fyrir heimskautsbaug. Svo er t. d.
um nútríu. En skinnið verður verðmætara eftir
þvi sem norðar dregur, vegna kuldans. Þess
vegna eru hér óþrjótandi ræktunarskilyrði fyrir
margskonar dýrategundir. Ef menn sæju t. d.
nautgripi suður i hitabelti, þaðan eru þeir i raun
og veru ættaðir, og vissu ekki að þau mætti rækta
við heimskautsbaug, mundu menn álykta, að
ómögulegt væri að rækta þau á þeim stöðvum.
Aðalumsjónarmaður loðdýraræktar í Noregi,
Rockmann, sem jafnframt er forstöðumaður til-
raunastöðvar í loðdýrarækt, telur að eyjalofts-
lag sé betra að því er flestar loðdýrategundir
snertir, vegna þess, meðal annars, að skinnin
verða loðnari við raka, enda eru mörg loðdýr
bæði láðs- og lagardýr. Miklir vetrarkuldar geta
verið liættulegir, sérstaklega ungviði. Aftur á