Loðdýrarækt - 01.09.1931, Qupperneq 96

94
í þýzkri bók um þvottabjörninn og ræktnn
bans (H. Kiihtz: Die Zucht der Waschbaren)
segir höf. frá atviki, er eg leyfi mér að setja hér:
„Einu sinni varð misklíð milli lijóna um kálfs-
legg, og í baráttunni um legginn varð kvendýr-
ið,konan,illa bitin. Þegar eg kom heim um kvöld-
ið, lá liún nti í einu liorni búrsins, samanfallin
og svo aumingj aleg', að eg fór að efast um að
lienni væri lífs von. Eg fór að tala við hana
blíðlega, og rétti hún mér þá eina löppina, sem
var orðin allmikið bólgin, og var alveg róleg
meðan eg þvoði sárið og lét svalandi bindi um
það. Þegar því var lokið, rétti liún mér hina
löppina, til þess að hún fengi sömu hjúkrun.
Að lokum gat eg einnig hreinsað sár á höfði
hennar og læri. Svo mataði eg hana með te-
skeið, og liagaði liún sér að öllu eins og veikt
barn. Dagana á eftir heilsaði liún mér með því
að halda fram fætinum; að viku liðinni var hún
orðin alheilbrigð, en upp úr því heilsaði liún
mér þó ávallt með því að bera bólgna fótinn,.
sem áður var, upp að munni sér til þess að
vekja meðaumkvun mína og fá einhvern góð-
an bita. Þetta tamda dýr þekkti vörðinn svo, að
það treysti honuni að fullu og lét hann lijúkra
sér án þess að sýna nokkurn minnsta mótþróa
eða óþolinmæði. Það bar það traust til manns-
ins, að liann mundi ekki gera þvi neitt annað
en það, sem yrði því að góðu. Þetta er auðvit-
að ekki hið algenga. Menn verða að viðhafa