Loðdýrarækt - 01.09.1931, Blaðsíða 94

92
á bakinu og hefir komið heilmiklu af lieyi eða
þurru laufi upp á kvið sér og reynir nú að binda
utan um þetta með því móti, að hann tekur með
framfótunum í skottið á sér og dregur í það
eins og það væri reipi ....
„Hafi liann verið lengi án vatns, kemst hann
í hina mestu hrifningu við það, að sjá skál fulla
af vatni og hann reynir allar hugsanlegar leiðir
til þess að komast þangað. Takist lionum það,
atliugar liann fyrst nákvæmlega hve djúpt vatn-
ið er í skálinni, því það eru aðeins fæturnir sem
liann þorir að stinga ofan í, og með þeim þvær
hann ýmsa þá hluti, sem liann nær í. Hann
vill alls ekki fara það djúpt, að vatnið nái lion-
um í háls. Sé nú vatnið mátulega djúpt, fer hann
með sýnilegri ánægju ofan í og leitar i kring-
um sig eftir lientugu leikfangi, er hann geti þveg-
ið. Gamalt könnueyra, glerbrot, skel, allt eru
þetta hentugir hlutir og' strax teknir til notk-
unar. Svo kemur liann auga á gamla flösku dá-
litið álengdar, er honum virðist þurfa þvottar
við. Hann er óðara þotinn upp úr skálinni í átt-
ina til flöskunnar, en æ, það strammar á keðj-
unni, hún er of stutt. En hann finnur óðara
ráð við því. Hann snýr sér við, eins og apar
mundu gera, þarna bætir hann allri lengd sinni
við og með þvi að teygja sig með afturlöppun-
um nær hann í flöskuna. Á næsta augnabliki
sér maður hann labbandi á afturlöppunum á-
leiðis til vatnsskálarinnar og' heldur með fram-
fótunum um flöskuna uppi við bringu sér. Ef