Loðdýrarækt - 01.09.1931, Blaðsíða 95
93
maður skyldi trufla hann í þessu áformi hans,
kemur hann fram eins og illa vaninn krakki;
hann kastar sér á bakið, heldur utan um flösk-
una með öllum löppunum, fjórum, og heldur
henni svo fastri, að maður getur tekið hann
upp á henni. Þegar hann þykist hafa lokið við
að þvo flöskuna úr vatninu, leggur hann hana
á gólfið og sezt þvert yfir liana, veltir henni
svo rólega fram og aftur undir sér, en jafn-
frarnt er hann stöðugt að pota í stútinn með
fingrunum á framlöppunum.
„Vilji menn verulega kynna sér hið einkenni-
lega eðli hans, þurfa menn að hafa hann til
athugunar þannig, að liann sé frjáls ferða sinna
innan um fólk og ýms dýr, sem eru honum
óskyld. Hann er það sjálfstæður að eðlisfari, að
liann getur ekki sýnt einlægni eða undirgefni,
hvorki við húsbónda sinn eða aðra, hvort held-
ur menn eða skepnur. Þó eru þær undantekn-
ingar til, að hann gerir þcnnan eða liinn að
vini sinum, ef sá liinn sami getur gert honum
greiða. Ef fyrir honum vakir að ná sér i matar-
bita, að fá keðjuna leysta af sér eða eittlivað
sem lionum er jafnmikið kappsmál, þekkir liann
og elskar húsbónda sinn, kallar á hann með
armæðufullu veini og faðmar að sér fótlegg hans
svo innilega, að það verður erfitt að neita hon-
um um bón hans. Illa meðferð óttast hann mjög.
Geri ókunnur maður honum grikk, sætir liann
lagi að hefna sín“ — —
Svona heldur Brehm lengi áfram.