Loðdýrarækt - 01.09.1931, Page 31

29
þeim reglum um fæði, sem gefnar eru upp. Sér-
staklega ber að varast að gefa skemmt fóður.
Sjálfdautt kjöt má þó gefa, en vissara er, ef
í dýralækni næst, að láta liann athuga, úr liverju
skepnan liefir drepizt, því sé það smitandi sjúk-
dómur, getur það verið liættulegt. Lítið ishús
eða kælikassa, er nauðsynlegt að hafa á refa-
húum. Á stærri búum í Noregi eru litlar frysti-
vélar, og eru þær ódýrar. Það er orðið algengt
á refabúnm, að mala matinn í kjötkvörnum.
Þetta margborgar sig, þvi dýrin vilja bera mat-
;nn til, slæða lionum og skemma. I'óðrið bland-
ast líka betur við mölun.
I Noregi fást mjög sterkar kjötkvarnir, sem
reynst hafa bezt, eftir þvi sem tilraunastöðin
segir. Þær eru með 4 mismunandi stórum sax-
hnífum. Þær saxa stór stykki, jafnvel heila út-
limi, með beinum og öllu saman. Bein eru ágætt
fóður, dýrin þurfa kalkefni til beinmyndunar.
Kvarnir þessar get eg bcnt mönnum á og út-
vegað.
Fóður er silfurrefunum venjulega gefið tvisv-
ar á dag; sumir gefa þeim aðeins einu sinni.
Fullorðinn refur þarf daglega 3—400 gröm af
blönduðu fóðri.
Sjúkdómar refa og hreinlæli.
Silfurrefurinn er, eins og refir yfirleitt, liraust
og harðgert dýr, þó geta þeir fengið ýmsa sjúk-
dóma, eins og lýst er í næstu grein, sem þó eink-