Loðdýrarækt - 01.09.1931, Blaðsíða 70
68
því, að það sé sameinað. Kjötið er auðvitað
engu verra af þeim dýrum, er gefa jafnframt
af sér góð skinn. En þar er vandinn að velja hið
rétta, því að kanínur æxlast saman af liverri
tegund sem er, ef þeim að eins er hleypt saman,
og vilja því góðar tegundir oft eyðileggjast í
höndum viðvaninga. Eins og að líkindum læt-
ur eru kanínuskinn svo hundruðum miljóna
skiftir á markaðinum, bæði af öldum kanínum
og' villtum; mikið af þeim er notað í flóka, t. d.
í hatta, en urmull líka i allskonar stælingar á
öðrum skinnum. Eg hefi á einum stað séð talin
upp 57 nöfn á kanínuskinnum á skinnamarkað-
inum, og á þó ekkert þeirra skylt við kanínur.
Sumar tegundir kanina hafa þó það falleg og
góð skinn að þau eru notuð ómenguð og liafa
allmikið verðmæti, en mjög verða ræktendur að
gæta þess, að þær tegundir úrkynjist ekki hjá
þeim. Beztu „pels“-kauínur, eins og nú stendur,
eru chinchillakanínur, afbrigði, sem tekizt hefir
að hreinrækta og líkist að litarhætti chinchilla-
rottunni svo nefndu, sem nú er orðin mjög fá-
gæt og gefur af sér verðmætasta loðskinnið eft-
ir stærð, sem nú þekkist á markaðinum. —
Rottutegund þessi á heima i Andesfjöllunum i
Suður-Ameríku og er bezta tegundin nærri út-
dauð fjæir gegndarlausa veiði. Nú mun þó þeg-
ar hafa verið gerð tilraun með að rækta hana
sem loðdýr, en enn er ekki útséð um hvernig
það muni takast. — Þá er hin svo nefnda rex-
kanína, hefir stutt en þétt og mjúkt hár, með