Loðdýrarækt - 01.09.1931, Blaðsíða 79
77
að eins stríðu hárin en þelið ekki. Það er því
þurt í vatninu. Vatnið hrekkur af þelinu eins
og af fiðrinu á sundfuglum.
Það er annars eftirtektarvert, að þau dýr, sem
gefa af sér einhver beztu loðskinnin, svo sem
hjór, otur, sæljón, bisamrotta o. fl., lifa mikið
í vatni.
Striðu liárin, sem áður eru nefnd, þykja eng'-
inn kostur við nútríufeldinn; hann þykir bæði
þægilegri og fegurri með þelinu einu saman.
Þau eru því tekin burtu, og' er það gert með
þeim hætti, að skinnið er liitað í þurru lofti, við
70 stiga liita eða meira. Við það verða þau laus
í skinninu, og eru þau svo kembd úr.
Það er enn einkennilegt við nútriuna og öðru
vísi en hjá flestum öðrum dýrum, að hárið á
kviðnum þykir öllu verðmætara en á bakinu.
Skinnið er þvi rist eftir hryggnum, þegar fleg-
ið er, sé ekki fleginn helgur af dýrinu.
Liturinn er brúnn, með nokkuð mismunandi
dökkum blæ. Stundum eru skinnin með rauð-
leitum blæ, stundum með bláleitum; þykja skinn
með hinum siðarnefnda hlæ verðmætust.
Nútrían er mjög eftirsótt veiðidýr i heimkynn-
um sínum, bæði vegna liins verðmæta felds og
ennfremur, að minnsta kosti sumstaðar, vegna
ketsins, sem þykir ágætt, sem að likindum læt-
ur, þar sem dýrið lifir eingöngu á safamiklum
jurtum. En hér hefir orðið eins og víðar, að
maðurinn kann sér ekki hóf með veiðiskapinn.
Þó að viðkoman sé mikil, fækkar dýrinu ört.