Loðdýrarækt - 01.09.1931, Blaðsíða 80
78
Veiðiaðferðin algengust sú, að menn hafa hunda,
sérstaklega vanda til þess starfa að elta dýrið
uppi á sundi og koma þvi i skotfæri við veiði-
manninn, eða jafnvel herjast hundarnir sjálfir
við dýrin, t. d. ef þeir komast i greni þeirra.
Fullorðnu dýrin verja sig þó með hugrekki og
lcrafti og hafa hið hezta vopn þar sem nagtenn-
urnar eru. Talið er að um hálf önnur miljón
skinna komi árlega á markaðinn. Beztu skinn-
in koma frá Patagoníu, en af þeim er þó til-
tölulega lítið. Þar næst eru talin skinnin frá
Buenos Aires eða Mið-Argentínu. Mest er af dýr-
unum enn þá til í ónumdum skóga- og mýra-
svæðum i Gran Chaco (=. „veiðisvæðið mikla“,
tilheyrir Argentínu, Bolivíu og Paraguay i Suður-
Ameríku). Þar er loftslag mjög heitt á sumrin
og þykja skinnin þaðan ekki sérlega verðmæt.
Víða er dýrið orðið friðað, að minnsta kosti á
vissum tíma ársins.
Þetta verðmæta loðdýr hafa menn nú tekið
fyrir að rækta, gera að nokkurskonar húsdýri.
Mun hafa verið byrjað á þvi i heimkynnum þess
i Suður-Ameriku, en ræktun þess er þegar
orðin nokkuð almenn i ýmsum löndum Evrópu,
t. d. Þýzkalandi, Frakklandi, Italiu, Bússlandi
og víðar. Skal hér nú sagt dálítið frá ræktun
þess. En þess ber að gæta, að enn er svo stutt
síðan að menn fóru að stunda ræktunina sem
atvinnugrein, að segja má, að hún sé enn á til-
raunastigi.
Hjá innfæddum mönnum í þeim löndum, þar