Milli mála - 2020, Blaðsíða 149

Milli mála 12/2020 149
ÞÓRHALLUR EYÞÓRSSON

10.33112/millimala.12.5
stöðu sagnar í persónuhætti þannig að í sumum þeirra stendur sögn
í miðri setningu, ýmist á milli frumlags og fylliliðar (andlags eða
sagnfyllingar) eða á eftir fyllilið í fyrsta sæti og á undan frumlagi.
Þetta er sýnt í dæmunum í (8) og (9).8
(8) ek hrazaz satido <s>tain<a> ana …
ég Hrazaz setti stein á …
‘Ég, Hrær, setti stein á …’
(Rö, steinn; Krause og Jankuhn, 1966, nr. 73)
(9) hariuha hait-ika farawisa
Herjói heiti ég fárvísi
‘Herjói heiti ég, hinn fárvísi.’
(Sjáland, kinga 2; Krause og Jankuhn, 1966, nr. 127)
Í málinu á elstu rúnaáletrunum er persónubeygða sögnin þannig í
öðru sæti í aðalsetningum eins og í flestum germönskum nútíma-
málum, t.d. í íslensku.
(10) a. Ég, Gunnar, setti disk á borðið.
b. Hallgerður heiti ég.
Í fáeinum rúnaáletrunum er persónubeygða sögnin hins vegar aftast
og fylgir á eftir fylliliðnum. Þannig er það t.d. á ristunni á gull-
horninu fræga frá Gallehus, sem sýnd er í (11).
(11) ek hlewagastiz holtijaz horna tawido
ég Hlégestur Hyltir horn gerði
‘Ég, Hlégestur frá Holti, gerði hornið.’

(Gallehus, gullhorn; Krause og Jankuhn, 1966, nr. 42)
Hér stendur horna tawido ‘horn gerði’ en ekki *tawido horna ‘gerði
horn’ eins og eðlilegt væri í íslensku og öðrum germönskum nútíma-
8 Í túlkunum á rúnaristum í þessari grein er miðað við umfjöllun Þórhalls Eyþórssonar (2012).
Túlkanir þar eru oftast en ekki alltaf samhljóða túlkunum í handbók Krauses (Krause og Jankuhn,
1966).