Milli mála - 2020, Page 254

254 Milli mála 12/2020
RAGNA OG NÍLS

10.33112/millimala.12.10
hlutaskiptum sem þeir höfðu áður sammælst um. Fimmmenn-
ingarnir og eiginkonur þeirra og unnustur og börn hlógu. Jafnvel
sýslumaðurinn nuddaði saman höndunum í góðlátlegri samkennd.
En frá hinum íbúunum stafaði þögn, þögn vonbrigðanna. Þeim
gramdist að þeir skyldu hafa haft rangt fyrir sér. Þeir voru fullir
öfundar yfir þeim mikla auði sem hinum hafði fallið í skaut. Ragna
grét mjög lengi við brjóst Níls. Hún sagði honum (ekki frá eigin
hugarangri) frá bölinu sem hún hafði orðið fyrir. Hún þráði nú þeim
mun heitar að heyra frá honum að hún væri elskuð. Brúðkaupið var
haldið með allt öðrum hætti en búist hafði verið við. Fjórmenning-
unum var boðið, áhöfninni af skipinu, ásamt konum þeirra og unn-
ustum. Ekki einu sinni bróðir Níls kom niður eftir. Þessi maður,
þessi skipherra, hafði leitað bróðurinn uppi. Enginn vissi að þeir
höfðu átt með sér samtal, gert með sér samkomulag. Sá grunur
vaknaði að þeir ættu í illdeilum. Og þó voru það aðeins áhrif dálítils
laumuspils hjá Níls sem ollu þeim atburðum er síðar urðu. „Ég gef
þér tvöhundruð dali til að kaupa hest“, hafði hann sagt, „nú held ég
brúðkaup. Það er veisla handa tveimur, ekki handa mörgum. Ég kýs
að bjóða þér ekki. Ég geri það ekki af fjandsemi í þinn garð; bið þig
þvert á móti að veita mér vináttu þína og að láta mig í friði án kala.“
Ragna bakaði brúðkaupstertuna: eitt kíló hveiti, eitt kíló smjör, eitt
kíló sykur, þrjátíu og sex egg. Þetta var gömul og góð uppskrift. Og
fjórmenningarnir komu til veislunnar. Tveir með unnustum sínum,
tveir með konum sínum, þannig að tíu voru samankomin. En um
nóttina hlýnaði aðeins í fimm sængum. Í átta daga yfirgaf Níls ekki
húsið. Síðan fór hann á sjó. Með fjórmenningunum. Á kveðju-
stundinni fól hann ungri húsfreyjunni eignir sínar til varðveislu. Og
sagði svo, minnugur óttans sem hafði kvalið hana hans vegna þegar
hann hafði dvalið lengi í burtu: „Hvað svo sem kann að vera kveðið
á um gegn þér og mér, ég sný til þín aftur.“
Eftir að skipið hafði verið í burtu í þrjá daga kenndi Ragna þess
að skaut hennar blæddi. Hún varð mjög miður sín og brast í grát.
Hún beið í mánuð. Þegar blæðingarnar endurtóku sig lagðist það
henni þungt á hjarta. Hún gekk til kvennanna fjögurra, einnar af
annarri, og grennslaðist fyrir um hvort eins hefði farið fyrir þeim og
henni, að hafa ekki orðið gæfunnar aðnjótandi. Hún kom til eigin-
kvennanna. Þær áttu von á sér. Hún áræddi að leggja leið sína til