Milli mála - 2020, Síða 258

258 Milli mála 12/2020
RAGNA OG NÍLS

10.33112/millimala.12.10
vegsamaði atburð sem afhjúpaðist því aðeins í hugboði. Það veitti
Rögnu andlegan styrk. Þegar hún var ein bað hún til Níls með tál-
hrópi sínu yfir vöggu seinna sveinbarnsins að hann kæmi til hennar
yfir hafið. Skaut hennar væri aftur orðið þroskað aldin. Hún varð að
biðja hann oftsinnis áður en hann nam rödd hennar. Ferð hans hlaut
að vera orðin mjög fyrirhafnarmikil. Hann hafði þurft að taka á sig
langa pílagrímsför. Þá hafði sá ótti læðst að henni að hann væri
týndur að eilífu. Hún hafði þrýst báðum börnunum að barmi
sínum, tárvot um augun. Hann fylgdi loks kalli hennar. Hann var
kominn. Mjög breyttur virtist henni. Þreyttari. Átti mjög þungt
um andardrátt. En án mótspyrnu hafði þetta þriðja brúðkaup verið
haldið. Þetta var löng brúðkaupsveisla. Hún varði allar nætur heils
mánaðar. Einhver nótt hlaut að vera sú síðasta. Hann varð að halda
aftur yfir hafið. Hún skynjaði það. Hann grét. Andardráttur hans
þyngdist. Eins og skilnaðurinn ætti að vera um alla eilífð. Hún grét
með honum. Og hann lét þau orð falla sem tættu sundur hjarta
hennar að hann myndi ekki mega koma aftur. Og hvarf í rökkrið og
sveif yfir hafið. Núna hafði hinn látni fundið ró. Hún varð mjög
máttvana. Sterkt rammgert skipið með eikarþiljunum hafði strandað
við Ísland. Níls hafði drukknað í straumkastinu. Fimm menn
drukknuðu. En einn þeirra hafði orðið að standa við fyrirheit sín:
„Hvað svo sem kann að vera kveðið á um gegn þér og mér, ég sný
til þín aftur.“ Núna var hún ekkja eins og hinar. Og þoldi það verr
en hinar. Og barmaði sér yfir því að hinn látni hafði sjálfur
skammtað tímanum. Þó dafnaði í henni þriðja barnið. Þegar það
varð alkunna tók stemningin að einkennast af ónotalegri þögn. Fólk
sýndi stillingu. Fyrst skyldi þessi fæðing vera að baki. En síðan
myndi sakadómi komið á fót. Þorpsbúarnir belgdust yfir þeim
óskunda sem þeir höfðu í hyggju. Þeim fannst þeir smánaðir,
fíflaðir, svívirtir. En áður en tíminn rann upp kom hið skelfilega í
ljós annars staðar. Þar hafði hryllilegt afbrot tekið á sig mynd. Þessi
Björn hafði dag nokkurn banað konu sinni og barni með öxi. Og
það var jafnvel ljóst hvers vegna. Orsökin blasti við eins og opin
bók. Húsfreyjan hafði hlaupið út á götu í hryggðarkasti og æpt:
„Björn barnaði Rögnu.“ Þá hafði þetta morð verið framið. Með öxi.
Þessi Björn, sem var bróðir Níls, blóði drifinn, með blóðugar
hendur, hafði dregið hest út úr hesthúsinu, sveiflað sér allt að því