Milli mála - 2020, Page 266

266 Milli mála 12/2020
MATSÍ

10.33112/millimala.12.14
„Nóg um það, nóg um það … burtséð frá því, ef svo fer að einhver
tekur að sér börnin, hvað ætlarðu þá að gera?“
Það skein beiskja úr stórum og kringlóttum augunum. Hún starði
lengi eitthvað út í loftið en ekki á neitt sérstakt, svo táraðist hún.
„Ég ætla að vígjast til nunnu. Ég hef fengið mig fullsadda af
börnum og eiginmanni og get í alvöru slitið mig frá þeim.“
Vaktstjórinn hallaði sér aftur í stólnum og dæsti. „Hu.“ Hann
virtist úrvinda. „Hvað ertu eiginlega gömul, þú sjálf?“
Stelpan leit upp og þau horfðust í augu.
„Nítján.“
„Nítján ára með þrjú börn … Hver heldurðu að trúi þér? Ekki
eldri en þetta og búin að fara svona illa með þig og kemur svo hingað
og segist vera tilbúin að sverja af þér alla holdlega girnd. Líklega er
ekki langt í að bóndi þinn fari að daðra við þig aftur og að þú verðir
enn einu sinni komin með óléttubumbu.“ Það var eins og lögreglu-
þjónninn hefði sagt skilið við kurteisina.
„Ég er algjörlega komin á rétt spor. Ef ég vígist þá kem ég alls ekki
til með að snúa aftur við blaðinu. Við tvö reyndum eftir megni að lifa
rétt og svo náði það ekki lengra … þetta er alveg búið mál.“
Það lá ekki beint við að trúa henni. Margir mundu ráða af tali
hennar, gerðum og látbragði að hún væri gengin af vitinu eða þá að
hún stigi einfaldlega ekki í vitið. Lögreglumaðurinn hafði falið eigin-
konu eins undirmanna sinna að sjá tímabundið um öll þrjú börn
þessarar annarlegu konu.
„Þú, hérna … þykir þér gaman að fara í búddahofið?“
„Já. Áður en ég eignaðist mann fór ég með mömmu á hverjum
helgidegi.“ Það lifnaði yfir henni eins og hún hefði fengið eitthvert
skemmtilegt leikfang. „Mér leið alltaf vel þegar ég hlýddi á predik-
anir.“
„Gott og vel, ég trúi því að hugur þinn hneigist til góðra verka og
að þú farir oft í hofið. En hvers vegna hefur þitt sæmdarhjarta ekki
samúð með þínum eigin börnum? Hvernig gastu bara sísvona skilið
þau eftir í biðskýlinu? Það var mesta mildi að lögreglan átti leið fram
hjá og varð vitni að þessu. Ég veit ekki hvernig þetta hefði annars
endað. Þarna er heilmikil umferð.“
Hún gretti sig og sperrti hálsinn. „Hvað þarf ég eiginlega að segja
þér þetta oft? Ég var búin að segja að ég vil þau ekki … vil þau ekki.“