Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2012, Qupperneq 23

Minningabrot úr brúargerð
skammt sunnan við fjarðarbotninn. Loksins
komumst við að sjónum. Þegar við komum
upp í Staðarskarð opnaðist fyrirheitna landið
og ófáar minningar frá sumrinu 1955 riijuðust
upp. Veðrið var afbragðsgott mestallan daginn,
að vísu féllu fáeinir dropar úr lofti, þegar við
byrjuðum að tjalda við Naustá.
Brúargerðin við Naustá gekk vel og við
lukum við brúna á tæpum tveimur vikum.
Svo bættust við tvö verk í Fáskrúðsfirði. A
eftir Naustárbrú kom brú yfir Krókalæk rétt
utan við Naustá og svo brú yfir Grundará
skammt frá Búðum. Við vorum heppnir með
veðrið framan af í Fáskrúðsfirði og byrjuðum á
Krókalækjarbrúnni í einmuna veðri 30. ágúst.
Við unnum við gröft og grjótburð til að undir-
búa botnsteypuna í árfarveginum með púkki.
Það var fremur erfitt verk, mikið af stórgrýti
og vont að grafa. Það var svo hlýtt að margir
unnu berir að ofan fyrri part dagsins.
Amdís litla, dóttir ráðskonunnar,5 er bráð-
skemmtileg stelpa. Þennan dag kom hún út að
Krókalæk og fór að ösla í vatninu ofan við
púkkið, þykir gaman að sulla í vatni eins og
öðrum börnum. En eitt sinn, þegar ég leit upp,
sá ég að Jói6 var að bjarga henni á þurrt land.
Stelpukrílið hafði þá dottið fram af uppfyll-
ingunni fyrir neðan og vitanlega gegnblotnað.
Ekki fór hún þó að gráta strax, sagðist ekkert
hafa meitt sig, en svo beygði hún af sem von
var um 3 ára bam. Einn af piltunum fylgdi
henni svo heim að tjaldbúðunum við Naustá
til móður sinnar.
Einn daginn í vikunni sem við tók var svo
mikil rigning, að allar sprænur hér í Fáskrúðs-
firði urðu bandvitlausar. Við byrjuðum þann
dag á að steypa botnplötuna á Krókalæk, en
svo byrjaði rigningin. Mestallan daginn unnum
við að því að gera vamargarð svo að Króka-
5 Ráöskona var Valborg Ámadóttir frá Hólalandi í Borgarfiröi
eystra, ættuö frá Neshjáleigu í Loðmundarfirði. Dóttir hennar
Árndís Birgitta Georgsdóttir.
6 Jóhannes Kristinsson frá Hofströnd í Borgarfirði eystra.
lækurinn eyðilegði ekki botnsteypuna, sem
við gerðum um morguninn. Þetta var versti
vinnudagurinn í sumar, stakkurinn míglak á
saumunum og ég varð rennblautur ofan mittis.
Við lukum við Krókalækjarbrúna og
fluttum að Gmndará við Búðir 10. septem-
ber, en þar var gert ráð fyrir niðurrekstri.
Þegar litið er til baka yfir þetta sumar
verður að segja að brúargerðin gekk vel. Eg
held líka að brýrnar, sem Sigurðurog flokkur
hans byggði, hafi verið tiltölulega ódýrar. Kom
þar til góð verkstjóm og góð nýting á efni,
t.d. timbri, og svo góð afköst vinnuflokksins.
Veru minni í brúargerðinni þetta ár lauk 20.
september. Eftir Fáskrúðsfjörð fór flokkurinn
í október til Mjóaijarðar. Ég frétti það seinna,
að dálítið skondið hafði komið fyrir. Farið var
á báti frá Neskaupstað á mánudagsmorgni og
lagði Sigurður mjög ríkt á við alla að mæta
tímanlega, fyrir kl. 10, á bryggjuna, þaðan sem
báturinn legði af stað. Það tókst öllum nema
einum, sem verið hafði á balli uppi á Héraði
og varð seinn fyrir. Þegar honum varð Ijóst,
áður en bílstjórinn ók upp á Fagradal, að hann
næði ekki í tæka tíð á bryggjuna og myndi
missa af bátnum, vora góð ráð dýr. Hann bað
þá bílstjórann að aka sér Mjóafjarðarveg upp
í Slenjudal og upp á heiðarbrún og þaðan fór
hann fótgangandi alla leið út í Brekkuþorp.
Hratt hefur hann gengið, því að Róri7 varð
fyrstur á vettvang til Mjóafjarðar og tók á
móti spottanum á bátnum og festi við polla á
bryggjunni. Þetta hafa verið um 20 km. Mér
reiknast til að gönguhraðinn hafi verið 7 km á
klst. sem er afrek. Allir sem í bátnum vom ráku
upp stór augu þegar þeir sáu „strandaglópinn“
taka á móti sér. Sigurður hafði síðar oft orð
á þessu við hann.
7 Sigfús Þórir Guðlaugsson.
21