Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2013, Síða 82

Múlaþing
siðum og taldi sig frekar geta ráðið gangi
mála með tilstyrk þeirra. Það sem mestu réði
um það, að Gunnlaugur fór í Eiríksstaði, var
Sólveig. Hún vildi að þau gætu verið saman
og þá hlyti pabbi hennar fyrr eða síðar að sam-
þykkja ráðahaginn. Gunnlaugur þorði varla
að trúa því að svo mikil hamingja ætti fyrir
honum að liggja að giftast Sólveigu. En hún
var ákveðin í að láta aldrei undan með það.
Eitt kvöldið höfðu þau svo gengið fyrir
föður hennar og beðið hann að samþykkja
giftingu þeirra. Þorkell varð ógurlega reiður
og skipaði þeim að nefna þetta aldrei framar,
sagði að Sólveig hefði alltaf vitað hverjum
hún ætti að giftast og því yrði ekki breytt.
Sólveig reyndi að fara vel að föður sínum,
en hann sagði að þessi gifting væri löngu ffá
gengin og ekki hægt að svíkja gefin loforð.
Hann vildi gera allt fyrir hana, nema þetta.
Sólveig reiddist og sagði: „Aldrei var ég
spurð, ég hef engu lofað, nema að giftast
Gunnlaugi og það svík ég aldrei.“ Þegar þau
gengu út, kallaði Þorkell til Sólveigar: „Ég
ætla ekki að leyfa þér að verða föður þínum
til skammar.“
Sólveig var kjarkmikil og barðist íyrir
þau bæði. Hún hélt því fram að ást þeirra
myndi sigra alla erfíðleika. Samt fór það svo
að Sólveig var orðin hrædd um að setið væri
um líf Gunnlaugs, það var eftir að maðurinn
sat fyrir honum í myrkrinu við bæjarhornið.
Gunnlaugur hafði dottið og orðið að taka um
hnífinn með berum höndum til að forða lífinu.
Hann hafði sloppið naumlega í bæinn, farið
upp í baðstofu og inn til Sólveigar án þess að
skeyta um vinnufólkið.
Hún gerði að sárum hans, jafn óttasleginn
og hann sjálfur. Þorkell bóndi hafði einhvem
veginn orðið var við þetta og kom inn til
þeirra. Hann virtist bálreiður yfir því að ráðist
væri á vinnufólk hans og fór niður til þess að
reka árásarmanninn í burtu og talaði um að
hræða hann úr sveitinni. Sagði svo þegar hann
kom aftur að þessi ræfds fáráður myndi ekki
láta oftar sjá sig hér.
Þorkeli tókst að eyða tortryggni Gunnlaugs
að mestu leyti, með því að vera vinsamlegur
við hann hér eftir. Gunnlaugur fór að halda að
Þorkell væri farinn að íhuga að gefa honum
dóttur sína, hann var að minnsta kosti hættur
að skipta sér af því þó Gunnlaugur væri oft
inni hjá Sólveigu á kvöldin og enginn njósnaði
lengur um ferðir þeirra.
Eitt kvöld opnaði Þorkell dymar inn til
dóttur sinnar og segir við Gunnlaug. „Ég ætla
að benda þér á að fara snemma að sofa í kvöld,
þú verður að fara einn inn í Hrafnkelsdal á
morgun að sækja hrossin, ég gat ekki fengið
neinn til að fara með þér.“ Hann bætir við í
viðurkenningartón: „Ég veit að þetta er ekki á
allra færi, en þú gerir mér mikinn greiða með
því að koma hrossunum heim, áður en spillir
tíð. Ég veit að þú ert fær um að gera það sem
aðrir geta ekki.“ Gunnlaugur lofar að fara, en
Sólveig er mjög á móti því. Hún hefur alltaf
verið hrædd, síðan hann varð fyrir árásinni.
„Ég er hrædd um að faðir minn hafi illt í
hyggju, farðu ekki einn inn í Hrafnkelsdal.
Farðu heldur á einhvem bæ, og segðu þegar þú
kemur aftur að þú hafir ekki fúndið hrossin.“
Gunnlaugur svarar: „Það þýðir ekkert, faðir
þinn fréttir það og verður þá ekki lengur vin-
samlegur við mig. Það myndi bara spilla fyrir
okkur ef ég færi ekki, ég er frískur að hlaupa
og vanur að bjarga mér.“ Sólveig vefur hann
að sér. „Ég er svo hrædd um að missa þig,“
hvíslar hún og strýkur yfír dökkt þykkt hár
hans. „Farðu varlega, horfðu alltaf vel í kring
um þig, gáðu eftir mannaferðum, gleymdu þér
ekki nokkra stund, þú þekkir ekki undirferli
mannana.“ Gunnlaugur hafði lofað að gæta
sín vel þó hann ætti bágt með að tnla því í
raun og veru að setið væri um líf hans.
Hann var snemma á fótum næsta morgun
og var kominn tímanlega inn í Hrafnkelsdal.
Hann fann hrossin fljótlega og flýtti sér inn
fyrir hópinn. Hann var snöggvast á báðum
80