Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2013, Blaðsíða 162

Múlaþing
hús byggt á staurum út í sjóinn, þar hafði hann
síldarúthaldið. A milli Þórshamars og Engross
eru Garðarshúsin og Garðarsbryggjan, sem
Garðarsijelagið ljet byggja og bærinn á nú.
Jeg læt þessa getið þó Wathne hefði aldrei neitt
með þau að gera til þess að sýna að Þórhamar
og Engrosshúsin standa ekki alveg saman.
Það var við fiskverkun sem við vorum
að vinna, jeg var inni að salta með öðrum
manni, og Böðvar og Bjami Bjamason vom
þar við aðra stæðu, en svo stutt á milli að við
heyrðum allt sem þeir töluðu saman, og nú
sem við vomm þarna, þá heyri jeg að Böðvar
segir við Bjama: „Það er bara andskotann ekki
vinnandi hjá Wathne, því það er allt dýrara hjá
honum en annarsstaðar, og svo borgar hann
ekkert í peningum.“ „Va siger du Böðvar,“ er
þá sagt fýrir aftan hann.
Þetta var þá herra Wathne sjálfur, hann
hafði komið inn að baki þeim svo þeir urðu
hans ekki varir. Böðvar snjerist snöggt við og
varð hverft við þegar hann sá hver þar var, en
segir svo eins og í fáti: „Jeg var að tala um það
við hann Bjama, hvort það mætti ekki salta
þessa stæðu bara alveg upp í loft." Þá var sem
Wathne yrði hissa, líklega á því hvað Böðvar
var fljótur að átta sig og snúa við blaðinu,
því hann hafði heyrt allt sem Böðvar sagði.
„Ju hvis det behöver,“ sagði hann, hristi svo
höfuðið og fór. Þegar Wathne var farinn segir
Böðvar: „Ætli hann hafí ekki heyrt það?“
„Það held jeg ekki,“ segir Bjami. „Jú hann
heyrði það áreiðanlega jeg sá það á honum,
það var bölvað óhræsi.“ Þetta varð til þess að
þeir töluðu minna saman þann dag. Þeir voru
oft vanir að tala mikið saman þegar þeir lentu
saman í vinnu, því báðir voru nokkuð málugir,
sjerstaklega Bjami. Og ekkert varð úr því að
Böðvar saltaði stæðuna upp undir loft.
Já, það voru fundarlaunin
Svo var það öðm sinni, jeg man ekki hvort
það var fyrr eða seinna, líklega hefúr það verið
litlu fyrr, en ofanrituð frásögn. Það var eitt-
hvað verið að vinna í Engrosshúsinu, hrein-
gera húsið eða við vöruupptalningu, og var
Wathne þar sjálfur með og sagði fyrir verkum.
Nú vildi svo til að Böðvar fann kút, þar
inni í myrkraskoti undir ýmislegu skrani,
fullan af einhverju, og segir Wathne frá því.
„Nu ja,“ segir Wathne, „det er hel anker.“
Hann skipaði þá Böðvari að sækja Gest beiki
til þess að slá upp kútinn, því hann hjelt það
væri annað hvort öl eða saft í honum. Gestur
var við smíðar þar upp á loftinu, og kom strax
og sló tappann úr kútnum, kom þá í ljós eitt-
hvert gulleitt gragg. Þá segir Wathne: „O det
er bare noget gammelt grams.“ Hann sagði
því Böðvari að fara með kútinn út og hella
úr honum í sjóinn.
Böðvar fer út með kútinn og fer að hella
úr honum, en kemur að vörmu spori inn aftur
rambandi með kútinn og segir: „Jeg er ekkert
að hella þessu niður Wathne það er bara besta
brennivín.“ „Naa, so faar vi os en dram,“
segir Wathne: „Er det vist det er vin?“ „Já,
jeg smakkaði á því,“ segir Böðvar.
Svo var einn sendur upp í búð til þess að
sækja könnu eða bolla, en hann kom með
hálfpelann, og allir fengu sjer úr kútnum úr
hálfþelanum, og þótti gott þó það væri gul-
leitt og dálítið gruggugt. Svo var varið með
kútinn þar í annað pláss í húsinu. Sagt var að
sumir karlamir hafí verið orðnir góðglaðir um
kvöldið, en Wathne ljet fara með kútinn heim
til sín daginn eftir.
Næsta sunnudag á eftir kemur Böðvar
heim til Wathne og gerir boð fyrir hann.
Wathne kemur fram og segir: „Hva vil du
Böðvar?“. Böðvar segir: „Já, það vora fundar-
launin?“. Þá brosti nú Wathne að Böðvari, en
hann ljet hann hafa fúndarlaunin, og það var
auðvitað bragð úr kútnum góða.
Svo hef jeg þetta ekki lengra.
160