Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2013, Side 71

Syngi, syngi, svanur minn
hagmæltur en gerði lítið með þann hæfíleika framan af ævi. Þó hefur birst kveðskapur eftir
hann í tímaritum og síðar á ævinni gaf hann út kvæðabók er nefnist: Skýjarof og kom út árið
1981. Birt hafa verið ljóð eftir þrjár systranna; Sólveigu, Amheiði og Hallveigu í ljóðasafninu
Raddir að austan - Ljóð Austfirðinga 1999 og auk þess hefur Hallveig sent frá sér tvær
ljóðabækur: Stiklað á steinum árið 1990 og Tíbráin titrar árið 2007 auk þess sem kvæði og
frásagnir birtust eftir hana í safnritinu Huldumál - hugverk austfirskra kvenna 2003. Þá átti
Amheiður einnig ljóð í ljóðasafninu Aldrei gleymist Austurland árið 1949, sem geymir ljóð
eftir ýmsa Austfirðinga. Afkomendur Arnheiðar hafa nýlega látið prenta kver með ljóðum
hennar og vísast er margt ótalið sem birst hefur eftir fólkið í Heiðarseli, en ljóð þeirra systkina
bera glögg merki um næmni fyrir lífinu og náttúmnni.
Heimaslóðir
brot úr Ijóði Einars Guðjónssonar
Ég vil gangafrí ogfrjáls
jjarri allra leiðum,
þegar svanur sveigir háls
á silungsvötnum breiðum.
Ann égþér til efsta dags
œskustorðin fríða.
Undir sindrum sólarlags
sumarkvöldin líða.
Hallveig, sú yngsta úr systkinahópnum, sagði mér frá því
að þegar hún var krakki á Heiðarseli gerðu þau eitt sinn til-
raun með að láta hænur liggja á álftareggjum. Tvær hænur
á bænum vildu þrjóskast við að liggja á og þau ákváðu að
leggja undir þær sitt hvort álftareggið. Hænumar lúrðu sáttar
á eggjunum þar til sá dagur rann að þau klöktust. Annarri
hænunni leist ekki á afkvæmið og hafnaði sínum unga strax
og hjó til hans í miskunnarleysi en hin hænan var mun móður-
legri og sýndi sínum unga mikla umhyggju. Þau prófuðu þá
að bjóða henni einnig þann útskúfaða og tók hún strax við
honum með mikilli hlýju. Ungamir stækkuðu ört, og svo fór
að þeir gátu engan veginn skýlt sér undir fóstra sinni en hún
hafði aðgang að útihúsi og lá þar inni á nóttunum með ungana.
Þegar litið var þar inn á kvöldin lá hænan hin stoltasta með
risavaxna ungana sitt hvoru megin við sig, en þeir stungu
höfðinu undir sinn hvom væng litlu fóstru sinnar og var það sjón sem lét engan ósnortinn.
Þegar vetur lagðist að og hænumar vora teknar inn reyndist hænsnakofmn alltof lítill fyrir
álftimar og var þeim búinn sérstakur staður í öðra húsi þar sem hærra var til lofts og meira
pláss. Sumarið eftir vom þær eins og hver önnur húsdýr á bænum og veittu fólki gleði með
ýmsum hætti. Þær urðu mjög fylgispakar heimilisfólkinu og fylgdu því á engjar og til flestra
Hatlveig F. Guðjónsdóttir. Ljósmynd:
Sigurður Ingólfsson.
69