Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2013, Blaðsíða 149

Svava Jónsdóttir frá Hrærekslæk
Núverandi íbúðarhús á Hrærekslœk byggt á árunum 1953-1955. Flutt íþað 1955. Ljósmynd: Ágústa Ósk.
veturinn og gat um sumarið farið smá bílferðir
með okkur Geirlaugu sem kom til okkar um
sumarið. Einnig fóru dóttir mín og þáverandi
maður hennar með hana í skemmtiför einn
dag og hafði það góð áhrif. Þetta sumar kom
sem betur fór margt af ættingjum til hennar og
var starfsfólk sjúkrahússins, hún var þá alveg
komin á sjúkradeild, henni mjög hjálplegt og
færði fólkinu kaffí. Var það henni til mikillar
ánægju að sitja með gömlum vinum og ætt-
ingjum að spjalli eins og áður fyrr.
Um haustið veiktist hún skyndilega, við
vorum þá í fjárstússi eins og fylgir þeim tíma
og náði ég ekki að komast til hennar meðan
hún hafði meðvitund. Bjöm, bróðir okkar og
Agnes kona Stefáns fóm strax til hennar en
náðu litlu sambandi. Eg sat síðan hjá henni
í tæpa þrjá daga, en hún kom aldrei til með-
vitundar og andaðist seint að kvöldi 17. sept-
ember 1991, 76 ára að aldri.
Að mörgu leyti var Svava mjög sérstök
persóna og er mér ekki gefið að lýsa skapferli
hennar svo vel fari. Henni var margt vel gefið,
annað miður. Mest og best naut hún sín innan
um fólk og sérstaklega böm. Hún hafði nokkra
leikhæfíleika sem nýttust vel við frásagnir og
fór mörgum betur með kvæði. Hún gat einnig
sungið og var oft fengin til að skemmta á
bamaskemmtunum og lék þá gjamar Grýlu
eða jólasvein.
Ég vil muna hana eins og hún var þegar
hún sat í miðjum bamahópi og sagði sögu með
skemmtilegum áherslum og áhuginn skein af
öllum litlu andlitunum. Ég gæti haldið lengi
áfram að skrifa minningar mínar um Svövu
en það er talsverður vandi að velja og vinna
úr. Börn mín og þau börn systkina minna
sem muna Svövu, minnast hennar með ást
og þakklæti. Hún bar þeim sem öðrum hinn
góða söguarð sem þjóð okkar hefur omað sér
við gegnum aldimar og allir sem kynnst hafa
af eigin raun eru ríkari fyrir. Auk þess vil ég
telja að það sé ekki minnst henni að þakka
það litríka mál sem börnin mín tala.
Svava var jörðuð í Kirkjubæjarkirkjugarði,
í okkar gömlu heimasveit. A Kirkjubæ var hún
oft og átti þar mörg spor, þar sem sól kemur
tvisvar á ári upp í skarði Dyrfjallanna sem hún
hafði fyrir augum mikinn hluta ævi sinnar.
Við ættingjamir settum stein á leiði hennar
sem á standa þau venjulegu orð: Blessuð sé
minning þín. En mér hefði þótt best við eiga
að þar stæðu orðin: Einu sinni var ...
147