Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2013, Blaðsíða 154

Múlaþing
Athafnasvœði Wathne. Eigandi myndar: Ljósmvndasafn Austurlands
væri einhver sem ætlaði að hræða mig, held
því áfram og gríp nú til hans og segi: „Hver
ert þú,“ en um leið og jeg greip til hans þá
heyrði jeg sömu orðin og fyrr „Farðu farðu“
og af miklu meiri krafti en áður, og ekkert
varð fyrir hendinni á mjer, og myndin varð
sem að eimyrju, sem snerist í hring utan um
mig eitt augnablik og hvarf svo, en ekkert fann
jeg nema eins og lítinn þyt af vindi, líklega
úr glugganum að ofan, því stormur var úti.
Jeg varð yfír mig hræddur, en komst þó
inn á verkstæðið aftur til föður míns, sem ekki
hafði orðið neins var, jeg sagði honum hvað
jeg hafði sjeð, en nú fór hann strax með mig
niður, og skildi ekki við mig fyrr en heima.
Jeg var lengi eftir mig eftir hræðsluna, og kom
ekki í langan tíma út á Madsenshús einsamall,
og upp á loft þorði jeg ekki að fara með öðrum
hvað þá heldur einn míns liðs.
Einkennileg sýn
Svo var það tveimur eða þremur árum seinna
á sólbjörtum sumardegi, að við vorum nokkrir
strákar út á Madsenshúsi í felingaleik þar
uppi á loftinu, því fáir staðir voru hentugri
til þess, því bæði var plássið stórt og nóg af
ýmsu skrani til að skríða á bak við. Allt í einu
kemur einn strákurinn til mín og segir að það
sje fullt af fólki á framloftinu, jeg sagði að
það gæti ekki verið, því það var ekki búið
þar þá, nema ein fjölskylda niðri, og ekkert
verkafólk var þar þá, því ekkert var unnið þar
þann dag, nema um morguninn, og hlaupið
frá öllu opnu. Líklega hefur fólkið farið að
vinna á öðrum stað því Wathne hafði drift á
fleiri stöðum. „Jú,“ segir strákur. „Jeg sá það
gegnum rifu á þilinu,“ „Komdu og sjáðu.“ Jeg
fór og við allir strákarnir, og leituðum að rifum
á þilinu, við fundum þær fljótlega, því þilið
var úr óhefluðum og óplægðum borðum, og
gisið mjög, og panelþilið að innan hafði verið
rifíð burt, til þess að laga eitthvað en verið
hætt við það þá í svipinn, Jú þetta var rjett það
var margt fólk þama inni, allt saman hvítklætt
og gekk þar í hring og hjelst í hendur að mjer
sýndist. Skyndilega hvíslar sá strákurinn að
mjer sem var mjer næstur: „Nei sko það er
alltsaman berstrípað, við skulum koma inn,“
„Já, já það skulum við gera.“ Svo fómm við,
jeg vissi af hurð á þilinu þar útundir súð, í
dimmu skoti. Þangað fórum við, þar var þá
hlaðið tunnum fyrir, svo við komumst ekki.
Við urðum því að fara niður og út og inn-
fyrir húsið og uppfyrir, en þegar þar kom var
hurðin aftur og við gátum ekki opnað hana
strax, við höfðum ekki lag á því, svo vomm
við eiginlega hættir við það, og famir annað
að snúast eins og krökkum er títt. Jeg hjekk í
hurðinni og vildi ekki gefast upp, því jeg hafði
alltaf verið vanur að geta opnað hana, og allt
í einu sprakk hún upp, og við fómm inn og
upp á loft. Dymar á eldhúsinu blöstu beint
152