Bibliotheca Arnamagnæana - 01.06.1985, Blaðsíða 199
f
191
guds hålfu at brenna ok lækna, berja ok miskuna, pviat svå sem biskupi
er bodit at vera linr idrondum, svd er hann skyldugr at vera strangr ok
stridr dramblåtum (57,35-58,1)- Dabei kann man in vondr ok himna-
mjol die Gegensatzpaare brenna-lækna, berja-miskuna, strangr ok
stridr-linr unschwer erkennen: vondr als Zuchtrute (Stj. 506,33; Stj.
577,29. 30; Stj. 578,29; Stj. 651,14; Stj. 653,4, um nur wahllos einige
Beispiele aus Stjorn anzufiihren) verweist auf Hårte, himnamjdl ‘Man-
na’ (Stj. 292,21) als Ausdruck gottlichen Mitleids deutet auf Milde hin.
Ungleich schwieriger stellt sich das Problem jedoch bei vin ok ole-
um, in dem man ja wohl analog zum eben Ausgefuhrten, ebenfalls ein
Gegensatzpaar erblicken mochte. Aber worin besteht nun die Be-
ziehung von brennalberja/strangr ok stridr bzw. lækna/miskunallinr zu
Wein und Ol? Unvoreingenommen wird man in beiden eher die zweit-
genannte Qualitåt erblicken wollen. Christine Fells Vorschlag6, die
hier behandelte Stelle auf Psalm 103,15, et vinum laetificet cor homi-
nis; ut exhilaret faciem in oleo, et panis cor hominis confirmet, zu
beziehen, scheint mir ganz in diese Richtung zu weisen. Auf diesen
Psalm nimmt diese Stelle jedoch keineswegs Bezug. Zugrunde liegt
vielmehr eine Kombination allegorischer Spekulationen um die Bun-
deslade (Hebr. 9,4), die Parabel vom barmherzigen Samariter (Luk.
10,34) sowie Psalm 22,4. Wie das konkret aussieht, zeigt Mariu saga.
Der in Frage kommende Text findet sich (mit Lucken, die jedoch, da
es sich um fast identische Texte handelt, leicht mit Hilfe des jeweils
anderen Textes zu schliessen sind) in MarS7 (Holm 11,4°, ca. 1300-
1350; Mar 191,19 - 193,4) und MarKa (AM 240 V fol., ca. 1350-1400;
Mar 482,34 - 483,25). Ich gebe den Text von MarS und ergånze mit
MarKa:
A sfgimv nott sem s^ll fadir Hvgo sofnade til gvds brott af pessi verølld, sa
nøckvrr aboti tvør s$ngr gøfugliga pryddar engla høndum til himins vpplypt-
ar, par med heyrande haleitar raddir s^tliga syngiande, pvilikan skilning
halldande: Tva virduliga herra hegnaparmenn sin ok veralldarinnar, pat er at
skilia erkibyskup Cantvariensem ok abota Cluniacensem mvnvm ver skipa i
lifsins verdleik med reckivm gvlli skinandvm, pviat peir vel verpvgir ero fedr
margra sona i eilifri dyrd. Pviat engla søngr vattar pat, er ver s^gdum i
6 Feli, op. cit. LXXXII.
7 Mit freundlicher Genehmigung von Den Arnamagnæanske Kommissions Ordbog
verwende ich die dort gebrauchlichen Sigla.