Tímarit lögfræðinga - 01.04.2013, Blaðsíða 60

8
embourg skuldbatt sig til að veita einstaklingi aðgang að. Samning-
urinn geymdi hvorki yfirlýsingu lántaka um að hann stæði í
tiltekinni skuld við bankann né myndaði hann kröfuréttindi bank-
ans á hendur einstaklingnum. Í samningnum var á hinn bóginn
settur rammi um lánsviðskiptin ef til þess kæmi að einstaklingurinn
léti reyna á rétt sinn til að taka lán á grundvelli samningsins. Sökum
þess að ekki lá fyrir í málinu skjal með beinni skuldaviðurkenningu
lántaka sem taka mætti mið af við mat á eðli skuldbindingarinnar
réðust úrslit málsins af því hvernig samningurinn var framkvæmd-
ur. Niðurstaða Hæstaréttar í málinu varð sú að um gilt erlent lán
væri að ræða með vísan til þess að lánsfjárhæðin hefði verið greidd
út í erlendri mynt og endurgreiðslur hefðu farið fram í sömu mynt,
að því leyti sem greiðslur fóru fram.
Hrd. 19/2012 (Lánalína). S og G gerðu samning í júlímánuði 2007 um svo-
nefnda lánalínu. Í samningnum var lánalínan tilgreind sem fjárhæðin
234.000.000 ísl. kr. Í aðfaraorðum samningsins var vísað til þess að G hafi
„samþykkt að veita lántaka lánalínu með afborgunum að upphæð allt að
jafnvirði ISK 234.000.000 skv. skilmálum þessa samnings“. Á grundvelli
samningsins var S greitt út lánið í erlendri mynt í tveimur áföngum. Í dómi
Hæstaréttar er vísað til þess að samkvæmt 1. gr. samningsins sé „valmynt“
skilgreind sem svissneskir frankar og samkvæmt 3. gr. samningsins skuli
útborgun lánsins fara fram í valmynt og afborganir og vextir greiðast til G
í sömu mynt. Tekið er fram í dóminum að svo hafi í raun verið gert við
framkvæmd samningsins að því leyti sem greiðslur hafi farið fram. Einnig
er vísað til þess að óumdeilt sé í málinu að vextirnir, sem G krafði S um og
S greiddi, hafi ráðist af millibankavöxtum í viðskiptum með svissneska
franka. Að öllu þessu virtu taldi Hæstiréttur engin efni til annars en að líta
svo á að lánið, sem S tók hjá G, hefði verið í erlendum gjaldmiðli en við því
hefðu engar hindranir verið lagðar með lögum, eins og það er orðað í for-
sendum dómsins.
4.3.2.10 Dómur Hæstaréttar 1. nóvember 2012 í máli nr. 66/2012
Dómur Hæstaréttar 1. nóvember 2011 í máli nr. 66/2012 (P. Árnason fast-
eignir) er í samræmi við fyrri fordæmi Hæstaréttar í málum nr.
332/2012 (Asknes), 3/2012 (Háttur) og 467/2011 (Yfirdráttur). Í dómi
Hæstaréttar í máli nr. 66/2012, sem skipaður var fimm dómurum,
var komist að þeirri samhljóða niðurstöðu að lánið, sem um ræddi,
hafi verið í erlendum gjaldmiðlum. Af orðalagi dómsins má ráða að
það sem skipti mestu um þá niðurstöðu var hvernig ákvæðum láns-
samningsins um efndir samningsaðila var háttað og hvernig að
þeim var staðið í raun.
Hrd. 66/2012 (P. Árnason fasteignir). Í nóvembermánuði 2007 gerði P láns-
samning við K. Í grein 2.1. í samningnum sagði að lántaki lofaði að taka að