Úrval - 01.04.1948, Síða 127

ANNA OG SlAMSKONUNGUR
125
yfir frjálsri, en ekki ánauðugri
Þjóð.“
Anna horfði á einbeitt andlit
piltsins og vonaði, að honum
auðnaðist að gera ósk sína að
veruleika.
í fyrstu vildi konungurinn
ekki heyra, að hún væri á för-
Um. ,,Mem, þér eruðlöt! Þéreruð
vanþakklát!" sagði hann í ávít-
unarrómi, hvenær sem hún
minntist á að fara. Hún var sex
mánuði að fá samþykki hans,
og jafnvel þá vildi hann ekki
leyfa henni að fara, nema hún
lofaði statt og stöðugt að koma
aftur, þegar heilsa hennar
leyfði.
Síðasta árið, sem Anna var í
Síam, kom fyrir sá atburður,
sem Anna mat meira en allt
annað, er fyrir hana hafði bor-
ið þar. Frú Son Klin bauð önnu
til miðdegisverðar, og eins og
venja hennar var, undirritaði
hún bréfið: „Harriet Beecher
Stowe“. Miðdegisverðarboðið
var í sjálfu sér ekkert óvenju-
legt, en áherzlan, sem Son Klin
lagði á það, var einkennileg.
Hún var alltaf að senda boðbera
til Önnu, til þess að minna hana
á að koma, og loks fór Anna að
láta sér detta í hug, að Son Klin
ætlaði að halda stórveizlu.
Þegar Anna og Louis komu tii
húss Son Klin, tók hún á móti
þeim og fagnaði þeim af mikl-
um innileik eins og hún var vön.
Miðdegisverðurinn var reidd-
ur fram 1 ,,lesstofunni“. Tvær
systur Son Klin, sem bjuggu
hjá henni, voru viðstaddar, og
voru alls sex til borðs. Þar sem
stólarnir voru ekki nema fimm,
voru Krita prins og Louis látn-
ir sitja á einum og sama stóln-
um. Ambáttir krupu niður við
borðið og réttu gestimum mat-
inn á litlum silfurdiskum. Fyrst
var borið fram fiskur, rís og
allskonar sætindi; því næst kjöt,
villibráð og fuglar, en síðast
sætir drykkir og aldini.
Að lokinni máltíðinni var
leikið á hljóðfæri. Meðan á mál-
tíðinni stóð og eins undir hljóm-
leikunum, fann Anna það á sér,
að eitthvað var í vændum. Þeg-
ar hljóðfærin þögnuðu, reis Son
Klin úr sæti sínu og leiddi Önnu
út á svalirnar.
Úti í garðinum krupu allir
þrælar hennar í hóp, eitt hundr-
að þrjátíu og tvær manneskjur,
karlmenn, konur og börn, og
þeir voru allir komnir í ný föt.
Son Klin horfði á þá ofan af
svölunum. Hún leit snöggvast
á Önnu, með dökkum, glamp-