Úrval - 01.09.1953, Síða 51

ÁST OG TÁR
49
Hann nýtur nokkurrar hylli, en
þó hvergi nærri eins og faðir
hans.
Það er á þessum rótlausu
æskuárum sem Alexandre Dum-
as hittir Marie Duplessis, stúlk-
una, er hann átti síðar eftir að
gera ódauðlega sem Marguerite
Gautier í skáldsögunni og leik-
ritinu um Kamelíufrúna.
Fundum þeirra ber saman
kvöld eitt 1844 í Théátre des
Variétés, en þangað hafði Dum-
as farið með vini sínum. Hann
hefur sjálfur sagt frá þessum
fyrstu samfundum og það leyn-
ir sér ekki í frásögninni að hér
hafði kviknað ást við fyrstu
sýn. Þau voru bæði um tví-
tugt. „Hún leit í fyrstu út fyr-
ir að vera ein í stúkunni. Fyr-
ir framan sig á handriðinu
hafði hún blómvönd og konfekt-
poka. Iiún hlustaði annars hug-
ar á það sem fram fór á leik-
sviðinu. Öðru hverju leit hún
yfir áhorfendasvæðið og hall-
aði sér aftur á bak til þess að
tala við einhvern sem sat í
horni stúkunnar og sást ekki.
Hún var þá ekki ein eins og
ég hafði haldið. Hún var und-
urfögur. Há og grönn. Hárið
var svart og hörundsliturinn
bleikur en léttur roði í vöng-
um. Ilöfuðið var lítið og aug-
un örlítið skásett. Varirnar
voru dökkrauðar og tennurnar
ákaflega fallegar. Hún minnti
einna helzt á Meissenmynd úr
postulíni.“
Marie Duplessis hlýtur að
hafa verið gædd óvenju fín-
gerði fegurð eftir því sem
tíðkaðist um konur í hennar
atvinnustétt. Um það er til
vitnisburður margra. Hún bar
yfirbragð tiginborinnar heims-
konu og þannig klæddist hún.
Þegar tónskáldið Franz Liszt,
eitt mesta kvennagull þeirra
tíma, hittir hana, missést hon-
um í fyrstu um stöðu hennar.
Gagnrýnandinn Jules Janin,
sem var með tónskáldinu, hef-
ur sagt frá samfundum þeirra.
Þeir voru staddir í anddyri lít-
ils leikhúss þegar glæsibúin
kona kemur til þeirra, sezt við
hlið Liszt í sófann og brýtur
upp á samræðum.
„Hún var óvenju tíguleg í
fasi, andrík í tali og bar svip
tiginborinnar heiinskonu. Hún
sneri sér að Liszt og kvaðst
nýlega hafa verið á hljómleik-
um hjá honum, sem hefðu haft
mikil áhrif á sig. Rödd hennar
var hljómfögur, hlý og dálítið
þunglyndisleg. Þreföld bjöllu-
hringing gaf til kynna að
næsti þáttur færi að byrja og
anddyrið tæmdist af fólki. En
hún sat kyrr. Hún var í fylgd
með vinkonu sinni, og að lok-
urn vorum við aðeins fjögur eft-
ir. Liszt, sem kunni vel að tala
við konur, átti við hana fjör-
ugar samræður allan þriðja
þáttinn. Þegar hún var farin,
spurði hann mig hver hún væri
og ég sagði honum, að hún var
þekkt lauslætisdrós. Hann varð
undrandi.“