Úrval - 01.04.1955, Qupperneq 54

52
T3RVAL
þegar hún situr andspænis mér
með handavinnu sína og raular
gamla ástarvísu fyrir munni sér
og brosir sæl og annars hugar.
Þú veizt svo mikið, hugsa ég.
Þú veizt svo mikið um ástina,
annars væruð þið pabbi ekki
svona hamingjusöm. En af
hverju getur þú ekki, þú sem
ert þó móðir mín, sagt mér eitt-
hvað, lofað mér að spyrja og
tala um allt það óráðna sem
bærist innra með mér ? Þú sagð-
ir mér hvernig börnin koma í
heiminn, þú skýrðir allt fyrir
mér í sambandi við blóðlát kon-
unnar. En ég veit, að ef ég
spyrði þig hvernig þér hafi ver-
ið innanbrjósts þegar þú varst
sautján ára — því að ég veit
að þið pabbi kynntust þá — og
pabbi þrýsti þér fast að sér,
ég veit að ef ég spyrði þig um
það, mundi ég aðeins fá að svari
nýja kennslustund í kynferðis-
málum, eins og tilfinningar
kæmu þar ekkert við sögu.
Þessvegna getur ollið upp í
mér eitthvað sem líkist hatri,
þegar hún situr þannig með
sælt, leyndardómsfullt bros á
andlitinu. Hún var sjálfsagt lík
mér þegar hún var sautján ára,
hugsa ég. Þegar pabbi kyssti
hana og faðmaði hana, þrýsti
henni fast að sér, varð hún þá
ekki líka heit og þurr á vörun-
um og þung af þrá í húðinni
og kroppnum, í þrá eftir að
gieyma sjálfri sér og verða eitt
með honum?
Sjálfsagt hefur mamma verið
þannig. En hvernig fóru þau
hún og pabbi að? Héldu þau
aftur af sér, eins og við Bertil
höfum gert — hingað til. Og
ef svo var, hvaða afleiðingar
hafði það þá fyrir hjónaband
þeirra? Varð mamma ekki
kenndasljó af þeim leik? Og ef
svo var — hvernig komst hún
þá yfir það? Eg sé á þeim, að
þau eru samstillt og hamingju-
söm núna. En hvernig atvikað-
ist það? Þau kynntust þegar
mamma var sautján ára og
pabbi átján, en giftu sig ekki
fyrr en fimm árum síðar. Hvern-
ig fóruð þið að því að þrauka
öll þessi ár, ef þið lifðuð ekki
„í synd“? Þannig hefði ég vilj-
að spyrja mömmu. En mamma
brosir aðeins með sjálfri sér og
þegir.
Það er margt fleira, sem ég
vildi geta spurt hana um. Um
sveiflurnar í tilfinningalífi
mínu, til dæmis. Stundum er ég
döpur og leið, stundum kenni ég
einskis við atlot Bertils, þó að
ég láti hann auðvitað aldrei
finna það. Aðra daga á ég fullt
í fangi með að hafa hemil á
tilfinningum mínum og haga
mér siðsamlega þangað til við
erum orðin ein. Af hverju kem-
ur þetta? Er þetta eðlilegt? Ég
vil vita hvort ástarkenndir mín-
ar eru heilbrigðar. Kannski er
ég of ástheit; ég verð alveg
máttlaus, bara ef Bertil snertir
mig. Það gerir mig órólega. Er
það gott eða illt ? Margar, marg-
ar fleiri spurningar brenna mér