Úrval - 01.04.1955, Qupperneq 86

84
ÚRVAL
við að við gætum rabbað sam-
an á heimleiðinni.“
„Það er minn skaði, Sackett,
án efa minn skaði,“ sagði Bis-
bee.
Honum þótti vænt um að
Sackett skyldi vera svona kump-
ánlegur við hann. Sackett var
virðulegur og velmetinn kaup-
maður og varaformaður gim-
steinasalasambandsins.
„Þegar vinir mínir lögðu fast
að mér að vera kyrr, bar ég
við önnum,“ hélt Bisbee áfram,
þegar þeir stóðu hjá bílnum í
sólskininu. „En ég get sagt yð-
ur sannleikann. Það er ekkert
sérstakt sem kallar að hjá mér.
Eg get gert allt sem mér sýnist
þess vegna. Fulltrúi minn, Char-
ley Doelger, kann verk sitt vel
og ég þarf ekki að hafa neinar
áhyggjur. En þegar ég stofnaði
fyrirtækið mitt fyrir tuttugu og
sex árum, setti ég mér þá reglu,
að krefjast aldrei meira af
starfsmönnum mínum en sjálf-
um mér. Starfsfólk mitt fær
tveggja vikna leyfi, og sama
fæ ég.“
„Ágæt regla,“ sagði Sackett.
„Það gleður mig að þér skulið
vera á sömu skoðun,“ sagði Bis-
bee og tók í höndina á starfs-
bróður sínum um leið og hann
steig uppíbílinn. „Viðurkenning
kaupsýslumanns í yðar stöðu
gleður mig þeim mun meira,
sem þessi meginregla mín hef-
ur mætt talsverðri andstöðu.“
Þessarar andstöðu gætti þó
ekki á viðskiptasviðinu, eins og
áheyrandi hans hefur sennilega
haldið, heldur varð hennar að-
eins vart innan fjölskyldunnar.
Á leiðinni til brautarstöðvarinn-
ar minntist hann síðustu orða-
sennunnar sem hann hafði lent
í við konuna og dótturina, Pál-
ínu, út af þessu. Upp á síðkastið
höfðu þær þrástaglast á utan-
landsferð, og haldið því fram,
að nú orðið væri jafnsjálf-
sagt að ferðast til útlanda og
eiga bíl. Þær höfðu ekki tekið
minnsta tillit til meginreglu
hans um tveggja vikna leyfi, og
hæðst að honum ofan í kaupið.
„Segðu bara sannleikann,“
hafði kona hans sagt. „Þú vilt
ekki fara neitt annað en á þessa
hundleiðinlegu gimsteinasala-
fundi. Ef þú skoðaðir þig um í
París, mundi þér skiljast, hvers-
vegna fólk eins og Murchison
og Rathbone verzla ekki við
þig.“
Þegar hún nefndi Murchison
og Rathbone, fínustu fjölskyld-
urnar í bænum, reiddist hann
eins og tarfur, sem sér rauða
dulu. Þær höfðu árum saman
strítt honum með því, að þetta
fólk fæli honum aldrei annað
en einföldustu viðgerðir.
„Ég skal segja þér eitt,
Stella,“ sagði hann. „Ef þessir
burgeisar hefðu minnsta snef-
il af sómatilfinningu gagnvart
bænum sínum, myndu þeir
verzla við mig. Og þeir myndu
græða á því. Tökum til dæmis
silfurfötin, sem við sáum í