Úrval - 01.04.1955, Qupperneq 92

90
ÚRVAL
þokkaleg, eldri kona með loð-
kápu til sessunautar hans.
Hann spratt á fætur og bjóst
við að verða kynntur henni. En
konurnar töluðu fáein orð sam-
an á einhverju útlendu máli,
síðan hneigði aldraða konan
sig og fór.
„Hvaða mál töluðuð þið?“
spurði hann.
„Frönsku."
„Mér datt það í hug.“
Bisbee var hreykinn af
skarpskyggni sinni. „Þá hefð-
uð þér áreiðanlega gaman af
að heyra dóttur mína tala. Hún
talar frönsku. Hún ætlar að
bregða sér til Frakklands til
þess að fullkomna sig í mál-
inu, hún segist ekki hafa rétt-
an framburð. En mér finnst
hún tala fullgóða frönsku.
Eigið þér heima í París?“
Hún hristi höfuðið.
„Ég er ekki frönsk."
„Ekki það?“
Þar sem hún sjálf lét undir
höfuð leggjast að segja honum
heimilisfang sitt, spurði hann
hana sjálfur um það. En hann
kannaðist ekkert við nafnið
sem hún nefndi.
„Afsakið?“
Hún endurtók nafnið, en hann
kannaðist ekki við það, og
hann þorði ekki að biðja hana
að stafa það, ef það kynni að
vera nafn á einhverri borg sem
hann hefði átt að þekkja. Kona
með slíkar perlur átti áreiðan-
lega ekki heima í neinum af-
kima.
Hann var að veita þessu fyr-
ir sér, þegar hún stóð upp og
rétti honum hlífðargleraug-
un. Hún ætlaði að fara inn í
vagninn. Hann bað hana að
hafa gleraugun lengur. „Þér
hafið þörf fyrir þau seinna,“
sagði hann og stóð upp. „Ég
skal koma með yður og láta
yður fá dálítið sáravatn, því ...
hm . . . frú . . . hm?“
Þetta var aðferð sem hann
notaði í búðinni, þegar hann
var að komast að því hvað við-
skiptavinurinn héti. En hún
brosti aðeins til hans og þakk-
aði honum ómakið. Hann fylgdi
henni gegnum allmarga vagna,
unz hann kom í klefann sinn.
Þar opnaði hann svínsleðurs-
töskuna svo að ilmvatnsglösin
með silfurtöppunum og silfur-
sápuskálin sæjust sem bezt.
Hann tók sáravatnsglasið og
rétti henni það.
„Þakka yður fyrir, þér eruð
svo hjálpsamur.“
„Ekkert að þakka, mín er
ánægjan."
Bisbee var ekki alveg viss
um hvort hann ætti að fylgja
henni til klefa hennar, en áð-
ur en hann var búinn að ráða
það við sig, var hún horfin.
Hann sá hana ekki við mið-
degisverðarborðið, og ekki held-
ur morguninn eftir; hann skim-
aði árangurslaust eftir henni
þegar hann var á leiðinni til
veitingavagnsins um hádegið.
Hún hafði ekki látið sjá sig á
útsýnispallinum, þegar lestin