Úrval - 01.04.1955, Qupperneq 102

100
ÍJRVALi
„Þegiðu!“ hrópaði Bisbee.
„Þetta er eintóm lygi
„Þú baðst sjálfur Pálínu um
að lesa þetta. Hvað segir þú um
þetta: „Þegar . . . “ “
„Þegiðu, og það strax!“ Bis-
bee gerði eldsnögga hliðarárás
á eiginkonuna, þreif blaðið, reif
það í tætlur og kastaði þeim á
gólfið.
Frú Bisbee, sem aldrei fyrr
hafði séð eiginmann sinn í slík-
um ham, starði forviða á hann
og ljósbrúnu augun hennar urðu
eins og glerkúlur. Allt í einu
hrópaði hún:
„Þú elskar hana! Þú elskar
hana!“
„Ertu orðin brjáluð, Stella!“
„Þú elskar hana!“ endurtók
hún. „Þú játar það! Og þú hef-
ur ekki meiri sómatilfinningu
en svo, að þú kemur heim og
gortar af því, þó að saklaust
barnið, hún Pálína, hlusti á.“
„Segðu ekki að ég sé sak-
laus, mamma!“ hrópaði Pálína.
Varir frú Bisbee titruðu.
„Og svo egnir þú líka dóttur
mína upp á móti mér! Þegar
ég er búin að fórna þér beztu
árunum af ævi minni, ferðu að
eltast við einhverja lausalætis-
drós, sem hefur ekki annað fyrir
stafni en að gera gifta menn
að athlægi!" Frú Bisbee brast í
grát, bar vasaklútinn upp að
augunum og rauk á dyr.
Hann tók sér ekki nærri þó
að hún táraðist, því að það var
venja hennar þegar hún vildi
fá vilja sínum framgengt. En
hún hafði aldrei áður kallað
hann kvennabósa. Hann elti hana
og reyndi að hugga hana, sór
og sárt við lagði að hann væri
saklaus af þessari ákæru. En
hún hratt honum frá sér bál-
reið.
„Þxx skalt ekki dirfast að yrða
á mig, nautnaseggurinn þinn!“
Hann stóð kyrr í sömu spor-
um og starði hryggur á eftir
henni, þegar hún gekk upp stig-
ann. Síðan sneri hann sér að
Pálínu, andvarpaði og lét hand-
leggina falla máttlausa niður.
„Mamma þín er búin að missa
vitið. Það er ekki til heiðvirðari
maður í veröldinni en ég, og
prinsessan er kurteisasta og
fágaðasta kona sem ég hef
nokkurntíma kynnzt. Ég gerði
ekki annað af mér en að kyssa
á hönd hennar, þegar . . .“
„Pabbi! kysstir þú . . .“
„Það er siður,“ flýtti hann
sér að segja til skýringar. „Það
þykir sjálfsagt. Sendiherrann
gerði það líka. Ég vil ekki að þú
gangir með neinar grillur, Pál-
ína. Ég vil það alls ekki.“
„Pabbi!“ sagði Pálína, þreif
í jakkauppslögin og starði fasc
í augu hans. „Þetta er mesta
ævintýri, sem ég hef nokkurn-
tíma heyrt.“
Hún tók armbandið, sem lá
á borðinu.
„Þetta er nú bara fallegt,
þó að það sé ekki fíngert. Stehi-
arnir fara vel við þetta bláa
efni. Pabbi, mér þykir vænt