Úrval - 01.04.1955, Qupperneq 115

Þú ert dómarinn!
Framhald a£ 4. kápusíðu.
1947 þótti fyrri konunni einsýnt,
að öllu væri endanlega lokið þeirra
í milli og fékk skilnað. Árið 1952
kvæntist Rúdolf þriðju konunni.
„En nú,“ sagði þriðja konan
fyrir réttinum, „hef ég komizt að
pví, að hann skildi aldrei við aðra
konuna og þessvegna er hann
sekur um tvikvæni."
„Ég var einhleypur, þegar ég
Kvæntist núverandi konu minni,“
sagði Rúdolf.
Ef þú værir dómarinn, mundir
þú þá dæma Rúdolf fyrir tvi-
kvæni ?
3. Skóggæzlumenn í þjónustu
hins opinhera, sem áttu að gæta
þess, að dádýr væru ekki veidd
á þeim tímum árs þegar þau eru
friðuð, fengu veður af því, að ein-
hverjir áhugasamir veiðimenn iðk-
uðu þá íþrótt að leita uppi dádýr
að næturlagi með því að nota
kastljós. Gæzlumenn ákváðu að
reyna að standa þessa veiðiþjófa
að verki. Þeir gerðu sér dádýrs-
líkan í fullri stærð, settu á það
dádýrshöfuð og klæddu það dá-
dýrsskinni og komu því fyrir í
rjóðri skammt frá veginum. Því
næst földu þeir sig í kjarri
skammt frá. Brátt kom bíll ak-
andi hægt eftir veginum og beindi
kastljósum sínum í ýmsar áttir,
Ljósið féll á dádýrslíkanið og rétt
á eftir kvað við skot. Gæzlumenn-
irnir stukku fram úr fylgsni sínu
og handtóku bílstjórann fyrir að
veiða dádýr á friðunartíma.
„Af þvi að ákærður hélt, að
hann væri að skjóta lifandi dá-
dýr, þá var hann samkvæmt anda
laganna „að veiða dádýr“, enda
þótt raunverulega væri aðeins um
dautt líkan að ræða," sagði sækj-
andinn.
„Það er ekki hægt að ákæra
mann fyrir ólöglegar dádýrsveið-
ar, þegar það sem hann skýtur
á er alls ekki dádýr," sagði verj-
andinn.
Ef þú væri dómarinn, mundir
þú þá sakfella eða sýkna bílstjór-
ann?
4. Maður nokkur, sem var
kvæntur og átti heimili, var svo
mikil eyðslukló, að tekjur hans
hrukku ekki til og hann var allt-
af skuldunum vafinn. Konan ein-
setti sér að bjarga því sem hún
gæti af tekjum fjölskyldunnar og
tók það ráð að spara fáeina dali
á mánuði af þeim nauma skammti,
sem maðurinn lét hana fá til
heimilishalds. Á nokkrum árum
tókst henni þannig að safna sér
300 dölum. Lánardrottnar manns-
ins fengu veður af þessum pen-
ingum og gerðu kröfu til þeirra.
Málið fór til dóms.
„Konan hefur ekki unnið fyrir
þessum peningum sjálf,“ sögðu
lánardrottnamir. „Maðurinn gaf
henni þá. Með því að skuldugur
maður má ekki gefa af pening-
um sínum án þess að borga fyrst
skuldir sínar, var maðurinn í raun
Framhald á 2. kápusíðu.