Úrval - 01.04.1968, Síða 52

50
ur, sem alls ekki líta á hann sem
guðdómsveru, heldur halda hann
genginn af vitinu. Víðast er hann
sagður Gyðingur, en þó er hann
ýmist með eða móti þeim sem slík-
um. Hann hefur lærisveina, sem
eiga að kenna, en þeim er sjálfum
kennt með líkingum, sem ekki eru
aðeins óskiljanlegar, heldur mega
þær ekki berast út. Víða sést að
Kristur snýr sér eingöngu til Gyð-
inga en síðan til alls heimsins. Hann
er sagður auðmjúkur og lítillátur
af hjarta en þó segist hann sjálfur
vera meiri en Salómon og raunar
hægri hönd Guðs sjálfs. Hann
bannar hæðnisyrði en sjálfur hæð-
ir hann andstæðinga sína í sífellu.
Það er gert mikið með skírnina
en þó skírði Kristur aldrei nokkurn
mann. Fólkið hyllir hann annan
daginn en fordæmir hann hinn.
Þegar lærisveinar hans kalla hann
Messías biður hann þá þegja enda
þótt öll framkoma hans bendi til
þess, að hann sé sjálfur sama álits.
Lærisveinar hans eru búnir undir
örlög hans, en samt „yfirgefa þeir
hann og svíkja“, þegar stundin
kemur. Og þannig heldur sögunni
áfram.
Því betur sem þetta er skoðað
þeim mun undarlegra verður það.
Það er erfitt að ná taki á sann-
leikanum þegar upplýsingarnar eru
af svo skornum skammti. Það er
eins og að ferðast áttavitalaus í
skógi. En það má verða sér úti um
áttavita. Kjarni guðspjallanna —
hápunktur frásagnanna — býr yfir
gátu. Krossfestingin og orsakir
hennar eru dularfullar en með því
ÚRVAL
að fást við þær, má leysa vand-
ann í heild.
Hið dularfulla er, að enda þótt
Kristur sé bersýnilega Gyðingur
(og það má sjá af orðum hans) þá
lendir honum saman við aðra Gyð-
inga um trúaratriði. Okkur er
skýrt frá því, að þeir hafi hatað
hann og ákveðið að ráða hann af
dögum. Að lokum er hann tekinn
af lífi, en ekki af Gyðingum eins
og vænta mætti, heldur Rómverj-
um.
í stuttu máli sagt, þá tekur róm-
verskur landshöfðingi af lífi Gyð-
ing, sem var alls ekki hættulegur
honum í stjórnmálum og sökin er
sú að hann hafi framið glæp gegn
Gyðingdómnum, sem einu sinni er
nefndur. Á öðrum stað er talað
um glæp gegn Rómaveldi, en það
kemur þó greinilega í ljós, að sú
sök á alls ekki við rök að styðjast.
Og samt er það aðeins vegna þessa
upplogna glæps, sem Kristur er
loks krossfestur, „konungur Gyð-
inga“.
Þessi mótsögn í sjálfum kjarna
guðspjallafrásagnarinnar leiðir svo
til þess að segja verður söguna upp
á nýtt.
Nú skulum við gleyma þessari
og öðrum mótsögnum í sögunum í
bili og hverfa aftur í tímann. Það
má byrja á lífláti Krists og halda
síðan aftur guðspjöllin. Það verður
að reyna að greina einhverja raun-
veruleikaglætu í frásögnunum um
líf Krists til þess að séð verði
hverja þýðingu hann hafði fyrir líf
fólksins á þessum tíma.
Við verðum að búa okkur frásögn
andstæða frásögn guðspjallanna og