Úrval - 01.09.1970, Blaðsíða 75

TVÍTUGUR ATHAFNAMAÐUR í EÞÍÓPÍU
73
enn mikilsverðara, enda má kalla
það kraftaverk. Það er sú gerbreyt-
ing, sem Hugh Downey hefur tek-
izt að framkalla í viðhorfi og sál
hinna innfæddu. Hann hefur upp-
rætt hina aldagömlu sannfæringu
íbúanna um það, að örlögin séu al-
gerlega óumflýjanleg. Þess í stað
hefur hann fengið þá til þess að
skynja þá staðreynd, að þeir geti
dregið sjálfa sig upp úr feni von-
leysis, fátæktar og fáfræði af eigin
ramleik.
Hvernig tókst einum manni að
afreka svo mikið? Við skulum rekja
feril Downeys frá byrjun.
„ÞETTA ER YKKAR
VIÐFANGSEFNI".
Á næsta frídegi sínum, eftir að
hann hitti prestinn að máli, skrapp
Downey til þorpsins Shinnara.
„Langar ykkur að fá skóla fyrir
börnin ykkar“? spurði hann þorps-
búa, sem höfðu safnazt þar saman.
Hann gerði sig að mestu skiljan-
legan með hjálp bendingamáls.
„Þá skulum við reyna að byggja
skóla í sameiningu". Svo tók hann
að stafla þar upp sementspokum,
sem hann hafði haft með sér. Enn
fremur hafði hann komið með
klunnalegt trémót. Og svo sýndi
hann þeim, hvernig hægt væri að
búa til hleðslusteina úr sementi,
sem blandað var vatni og sandi,
steina, sem væru nógu sterkir til
þess að standa af sér árásir mon-
súnregnsins. „Æfið þið ykkur á
þessu“, sagði hann. „Við skulum
svo byrja eftir nokkra daga“.
Downey lagði áherzlu á það allt
frá byrjun, að fólkið ætti að fram-
kvæma verkið sjálft. „í hvert skipti
sem maður gerir eitthvað það fyrir
fólk, sem það getur gert sjálft1, seg-
ir hann, „sviptir maður það ein-
hverju mikilsverðu, sjálfsvirðingu
sinni og stoltinu af því að hafa af-
rekað eitthvað“. Hann gerði þorps-
búum þetta viðhorf sitt skiljanlegt
með þessum orðum: „Þetta er ykk-
ar viðfangsefni, ekki mitt“.
Fólkinu gekk nokkuð seint að
skilja þessa meginreglu Hughs, að
það átti að hjálpa sér sjálft. Ein
veigamikil ástæða þess var sú, að
það var yfirleitt tortryggið að eðl-
isfari og tortryggði því Hugh og
hélt, að eitthvað vekti fyrir hon-
um, sem hann vildi ekki láta uppi.
Hingað til hafði það aðeins þekkt
tvenns konar útlendinga, hermenn,
sem höfðu komið til þess að sigra
það, og trúboða, sem höfðu komið
til þess að fá það til að skipta um
trú. ,,"Ég er ekki fulltrúi neinnar
ríkisstjórnar“, sagði Hugh hvað eft-
ir annað við fólkið. „Ég er bara
ósköp venjulegur náungi, sem er
að reyna að hjálpa fólki eftir beztu
getu“.
En erfiðasta hindrun Hughs var
samt tungumálavandamálið. Þorps-
búar kunnu enga ensku, og hann
kunni aðeins nokkur orð í amhar-
isku, hinu opinbera ríkismáli, og
ekkert, í tegrenniu, máli innfæddra
í norðurhéruðunum. Þetta vanda-
mál var samt leyst dag einn, þegar
Hugh kynntist Eþíópíumanninum
Ato Sium Andegherghis, sem var á
svipuðu reki og hann. Hann birtist
þarna einn daginn og fylgdist með
því, er Hugh þaut stað úr stað og
reyndi að gera sig skiljanlegan við