Úrval - 01.09.1975, Qupperneq 31

GETUR íIJÓNABAND VERIÐ HAMINGJUSAMT?
29
við giftingu. Ástæðan er sú, að það
er mjög lítið um hamingjusöm
hjónabönd nú á dögum, og ég eiast
raunar um að þau hafi nokkurn
tíma verið til. Það er augljóst mál
hvernig á því stendur.
Eins og áður er getið þrá karl-
menn undir niðri, ekki síður en kon-
ur, að vera börn allt sitt líf, en það
er ógerningur fyrir karlmann að
endurheimta bernskuna í heimi
karlmannsins — heimi starfs og
strits. Hann leitar því bernskunnar
í hjónabandinu, enda þótt hann á
yfirborðinu leitist við að leika hlut-
verk föður, fyrirvinnu og vernd-
ara konu og barna. En í undirvit-
undinni þráir hann það eitt að vera
sæll og sjálfselskur krakki, og vill
að eiginkonan sé honum eins kon-
ar önnur mamma. Heimili manns
getur í fljótu bragði virst vera virki
hans, en við nánari athugun kemut'
í ljós að það líkist fremur barna-
herbergi. Ástæða þess að flest
hjónabönd verða óhamingjusöm er
sú, að bæði eiginmaðurinn og eig-
inkonan vilja vera barnið á heimil-
inu — hvor um sig vill að hinn sé
sá fullorðni. :
Hveitibrauðsdagarnir eru alltaf
um garð gengnir, þegar konan segir:
„Þú skalt ekki halda að ég dekri
við þig eins og hún móðir þin!“
Og þegar eiginmaðurinn segir: „Þú
ert ekkert pabbabarn lengur, farðu
að hegða þér eins og fullorðin
kona!“ Ástin verður ekki langlíf í
hjónabandinu ef hjónin hegða sér
ekki eins og fullorðnar manneskj-
ur, því að það er ekki hægt að
hverfa aftur til bernskunnar, hvort
sem fólk er gift eða ekki. Enginn
kemst tii lengdar hjá því að kynn-
ast lííinu eins og það er, baráttu
þess og þjáningu, sorg og erfiðleik-
um, og eigi hjónum að auðnast að
sigrast á hinu mótdræga, sem á
vegi þeirra kann að verða, er heilla
vænlegast að þau standi saman sem
fullorðnar manneskjur og jafningj-
ar.
Það er ákaflega erfitt fyrir konu
að reyna að verða „fullorðin“, löngu
eftir að hún ætti að vera orðin það
samkvæmt aldri. Takist henni það
er hún „frjáls“ kona, hún hefur
með öðrum orðum losað sig við
dulda þrá sína að vera vanmegna
dekurbarn, og jafnframt þá blekk-
ingu, að hún geti ekki verið ham-
ingjusöm nema hún kynnist hinum
„eina rétta“, sem beri hana á hönd-
um sér. Frjáls kona hafnar því að
vera aðeins kyntákn og ambátt
karlmannsins, hún neitar því að
hún sé hæfileikasnauðari en hann
eða hafi minni gáfur. En þótt þetta
sé bjargföst sannfæring hennar,
þarf það ekki að koma í veg fyrir
að hún eldi matinn eða festi hnapp
á skyrtu karlmannsins.
Þegar lögin um jafnrétti kynj-
anna í Bandaríkjunum hafa hlotið
staðfestingu, hafa konur þar í landi
unnið mikinn sigur, en að sjálf-
sögðu veltur mest á því, hvernig
tekst til um framkvæmdina. Ef
konur óska í raun og veru eftir
jafnrétti, verða þær að berjast fyr-
ir því að lögin verði meira en dauð-
ur bókstafur. En óska þær í raun-
inni eftir jafnrétti? ☆